Իմ մեջ մարել է մի լույս արեգակ, Մահու գիշերն է մթնել իմ հոգում,— Մի՞թե դու պիտի վառես նոր փափագ, Մի՞թե դու պիտի հրդեհես հուզում… Վահան Տերյան
Ես հայաստանահպատակ եմ, որքան ինձ հիշում եմ. ծնվել, ապրում եմ Երևանում, անընդհատ։ Իմ վեցերորդ, յոթերորդ երեխայի մասին չեմ մոռանում։
Դավիթ Գևորգյանի հիշատակի՝ կենդանի դարձած ֆուտբոլի մրցաշար․․․ ամենամյա, օրացույցային․․․ Մեր հերոս սեբաստացու պայծառ հիշատակի այսպիսի կենդանի՝ կրթահամալիրի ավագ դպրոցի սովորողից եկած ու սովորողին հասկանալի միջոց․․․ Ֆուտբոլի հրապարակը, «Սեբաստիա» մարզադաշտերում հետևողական
Երկար մտածելու կարիք չունեցա․․․ Նվերները զատկական իրենք իրենց եկան։ Մնում է փոխանցելը, իմ գիր բերելը, իմ ֆեյսբուքյան ու mskh-ի առաջին էջում տեղադրելը՝ կարգով ու սիրով։
Աստղիկն ինձ բռնացրել է առանց շապիկի, լողարանից դուրս գալիս, սրբիչով․․․ Ժպտերես—ոգևորված՝ — Պապայի՛կ, դու ծիծի՜կ ունես, ես տեսնում եմ․․․ — Բա որ ծիծիկ ունեմ, ինչո՞ւ հայրիկից կաթիկ չես ուզում․․․ Մայրիկից
Զարթիր, Տեր, յօգնել, Զարթո ըզթմրեալս, Զվարթնոց նըմանիլ։
Աստղիկ Բլեյանն իրիկվա հետ ուրիշ է դառնում, ավելի ու ավելի, որքան քնի ժամը՝ ինը, մոտենում է․․․ Էս մանկապարտեզի հրեշտակը սկսում է գզել մորը, Դավթին․․․ Արմինեն ու Դավիթը միավորում են իրենց
Արվեստի քննադատ Նազարեթ Կարոյանին հեշտ չի ոգևորել։ Շաբաթ օրով, «Ծառզարդար կրթական պարտեզում» սեբաստացի կրթական համայնքի օրացույց մտած տոնին մեր բնակելի արվարձանի կրթական պարտեզի պուրակի կենտրոնում հայտնված Գրիգոր Խաչատրյանի «Մեխն» այնքա՜ն է ոգևորել Նազարեթին, որ նա իր