Իմ մեջ մարել է մի լույս արեգակ,
Մահու գիշերն է մթնել իմ հոգում,—
Մի՞թե դու պիտի վառես նոր փափագ,
Մի՞թե դու պիտի հրդեհես հուզում…
Վահան Տերյան 

Գարուն։ Ապրիլ։ 2021 թվական։ Երևան։ Բանգլադեշ։ Բ-1  թաղամաս։ Բլեյան դպրոց։ Մի փոքր, սիրուն խմբով կրթահամալիրի հյուսիսով անշտապ քայլում ենք դեպի արևելք․․․ Ապրիլի 3-ն էր, մյուս օրը՝ կիրակի, Սուրբ Հարության տոնը Ազգային օրացույցով։ Պայծառ ժամանակ էր՝ ցերեկվա 11-ի, 12-ի արանքում․․․ Թաղամասի բարձրահարկ շենքերի արանքով, բակերով, մուտքերով ենք անցնում․․․ Ոչ ոք չկա։ Դատարկ է և ճաղավանդակի համար երկար ժամանակ կռվի թատերաբեմ դարձած թիվ 76, 93 մանկապարտեզների ողջ տարածքում։ Կրթահամալիրի Հյուսիս—գեղարվեստից մինչև Քոլեջ—Արևելյան դպրոց ոչ մեկը չհանդիպեց․․․ Մի պապիկ լիներ թեկուզ, մենակ կամ թոռնիկի հետ․․․ Ո՛չ մի գարնանային մաքրություն, հողային—բարեկարգման աշխատանք աշխույժ, տունկի պատրաստություն․․․ Ընդունենք, որ Զատկի տոնի պատրաստության ազգային հոգսի շաբաթ է, ու դրանով դատողություն չանենք առանց այն էլ խոցելի ազգիս բարոյական վիճակի մասին․․․ 

Երկուշաբթի նույն ժամին, հետո էլ երկու—երեք անգամ անցա ոչ միայն նույն ճանապարհով, այլև ընդարձակեցի դիտարկման տարածքը արևմուտքով դեպի Բ-4 թաղամաս, հարավով դեպի Անկախ մայլա․․․ Երկրագործությունը՝ որպես մեր օրը, կքած մեջքը շտկելու ուղիղ ճանապարհ, հայաստանյան հասարակությունն համառորեն բաց է թողնում։ Ինչո՞ւ։ 

Բացի կրթահամալիրի բաց դպրոց—բակերի կրթական պարտեզ—օազիսներից, Հարավարևմտյան զանգվածի՝ մի հսկա բնակելի արվարձանի թաղամասերում, շենքերի շուրջ, բակերում—մուտքերի մոտ գարնան բարեկարգման, բնակիչների կողմից հողի մաքրման, կանաչի, խնամքի աշխատանքի հետքեր—նախաձեռնություններ, բահով—պատգարակով բնակիչ չեն երևում․․․ Պիտի մխիթարեինք—մխիթարվեինք նաև, ի հիշատակ հերոսի, կորստի, պուրակ, այգի հիմնելով, ծառ տնկելով—խնամելով․․․ 

Ի՞նչ եղավ 2018-ի հեղափոխության ալիքը․․․ Պատերազմից ուշքի չե՞նք գալիս․․․ Իբր մինչև պատերազմն ի՞նչ էինք․․․ Զայրույթն իմ մեջ, ինչպես ճնշումը զարկերակային, բարձրանում է, հորիցս ժառանգած հերսոտություն ունեմ, պիտի թափվի—պարպվեմ զայրույթից, ու․․․ Խաղողի—գինու դպրոցի ղեկավարի ու սովորողների մի խմբի հետ մտնում ենք թաղամասի՝ իմ նկարագրած այս վիճակի բարբարոսության խորհրդանիշ Րաֆֆու 59 և 61 համարի շենքերի՝ չորս կողմը ճաղապատ ավերակի մեջ հոշոտած խաղողի թառմային ենք ուզում մոտենալ․․․ Գուցե լավ չե՞մ տեսել, գուցե հնարավո՞ր է խաղողի թառման փրկել․․․
— Ի՞նչ անեմ սրա հետ, քոքից սղոցով կտրել են․․․— հուսահատ, գործիքները ձեռքին, խաղողագործ իր սաների հետ արձանագրում է Արտակ Ռշտունին․․․
Բլեյանը՝ էս ամեն ինչի կենտրոնում տնկված, շփոթված․․․ թշնամական անօդաչուների հարվածի թիրախ․․․ Մոտենում են երկու հասակավոր մարդիկ, այդ աղբի, գազանության պապիկնե՞ր։
— Մեր երեխաներինն է էս, ի՞նչ եք ուզում անել, Բլեյա՛ն․․․
Թումանյան Հովհաննեսը, ա՛յ, սա էր անվանում թշվառություն․․․ 

Ես քաշվում եմ սրան հարևան իմ դպրոց—օազիսը՝ Գեղարվեստ, Քոլեջ, Մայր դպրոց, իմ պաշտոնին․ այս տարածքների, կրթական պարտեզի, իմ բաժին դարձած Հայաստանի մենթոր—տիարն եմ ես։ Կիսատ—սկսած ծով աշխատանք կա։ Իմ տարիքում նորից շեղվելը, որևէ պատճառաբանությամբ, ողբերգական ավարտ կարող է ունենալ․․․ Որպես հեղինակային մանկավարժություն՝ կանաչով—խնամքով Հայաստան հայրենիքի ընդարձակում, Բլեյան կրթական ցանցով, Գագարին պրոյեկտով, թե «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրով մեկ՝ յուրաքանչյուր հաստատությունում—դպրոցում, քոլեջում, կենտրոնում, կարելի՞ է ձևավորել կանաչ պարեկների խմբեր ուսումնական, որպես շրջակա միջավայրի, հանրային տարածքի պահապաններ, հագուստի նշանով, գործիքներով, որ կրակված սրտով արձագանքեն․․․ Արձագանքեք։

#2035