— დავით ბლეიან მოდი, მოდი აქ დაჯექი, ჩემ გვერდით, სულ ერთია შენ უნდა გადაწყვიტო რატომ მირბიხარ? — არა მე არ უნდა გადავწყვიტო… — აბა ვინ უნდა გადაწყვიტოს? — შენ უნდა
— დრო რა არის, მამა,- თავისებურად მეკითხება დავითა სააბაზანოდან. “დავიდ ჯან დააჩქარე, დრო არ არის” ჩემ ნათქვამის შემდეგ, მას ისე არ ეჩქარება, სიამოვნებს წყვით თამაში… ჩემი დღიურის გნმირი… — დრო,
მომწონს სასწავლო კომპლექსში თვითმმართველობის, ურთიერთდახმარების და სოლიდარობის რეჟიმი, რომელიც უზრუნველყოფს ნებისმიერ რაოდენობის ვიზიტორთა მიღებას-გაცილებას, სასწავლო კოფმპლექსის ნორმალური ფუნქციონირების დარღვევის გარეშე. მოსწავლეების და მასწავლებლების დაკისრების გარეშე, ფორმალობის გარეშე… სიხარულით და პატივისცემით
Do you know all the teachers of the Mother school? “Of course, I do! What an amazing question!” you will grin. But do you know who the most interesting
პატივცემულო გიორგი, მოხარული ვარ მოგესალმო ქართულად. შენ ინიციატივით დადგენილი “სომხურ-ქართული ზოგადსაგანმანათლებლო ხიდები” 2015 წელს იქნება ორმხრიანი, უფრო მიმზიდველი, და მეტად საგანმანათლებლო პარტნიორული. 11 იანვარს ქართული მხრის ინიციატივით ვმასპინძლობთ ქართველ მეგობრების
მამაჩემთამ საუბარი არ დამთავრებულა, მამაჩემი არის. გარდაიცვალა 1976 წ. 38 წლის წინ, რა დაწვრილებიოთ მახსოვს, რა სიყვარულით და ტკივილით… საღამის 8:00 საათზე ავდივარ ხანჯიანის ქუჩაზე მდებარე გადასასვლელ კიბეებით, პაუზა, კიდევ
სტეფანაკერტის ფიზმატ სკლის 10-ე კლასელის ანგელინას ქომენტარიი: “ეს იყო მშვენიერი დღე საყვარელ ადამიანებთან ერთად, ხვალაც ველოდბი საერთო მეცადინეობას. აპრილში როდესაც მონაწილეობას ვიღებდი ეკოტურზე, და ეხლა რომ ვნახე ჩვენი ეკოტურის მეგობრებს,
გუშინაც როგორც ზაფხულში ჩემი დღე დაიწყო დილის 08 საათზე სპორტულ დარბაზიდან, ძირითადი სკოლის, სკოლა-ბაღის, ახალი სკოლის, ხელოვნების სკოლის და დედა სკოლის ქვიშის საფარით სპორტულ მოედანზე ერთ დღეში დიდი საქმე ჩატარებულა,
ჩვენ უბნის შესახებ (ერევნის სევანის ქუჩა), სადაც დავიბადე და გავიზარდე, იქ ვცხოვრობდი 1978 წლამდე. გეტარის მდინარე, რომელიც ახლა ქალაქს მთელ ტერიტორიის ბეტონის ქვეშ არის დატოვებული, დახურულია ბეტონის საფარით, გადიოდა ჩვენ
Davit Bleyan has put us into a “no-go” situation. He doesn’t want to hear the names of the babies of his kindergarten group; he spent one or two days in