«Սա մեր ամոթն է, որ Վանոն այսպես վերադարձավ իր ծննդավայր, սա մեր եղբոր նկատմամբ մեր ուրացումն է, իմ ուրացումն է, իմ անուժությունն է, սա Երրորդ հանրապետության խոցելիության շատ վտանգավոր դրսեւորում
Վանո Սիրադեղյանի հոգեհանգստին։ 1988-ի փետրվարի 18։ Հրապարակում խմբված են մարդիկ, ու գրող Վանոն մտնում է, որ տեսնի՝ ինչ է եղել, ու… հետ չի գալիս,- այսպես գրել է Արմեն Շեկոյանը։ Մարդ,
Իմ խոսքը Հարություն Թոփիկյանին մի տեսակ պատվիրված էր, ու ես արեցի սիրով-բարեխիղճ, «Երևան» պետական կամերային երգչախմբի «Կոմիտասը և մենք» խորագրով համերգաշարի երկրորդ ելույթի առիթով… Իսկ համերգին, էլի պատմել եմ, հնարավոր
Հանրային հեռուստաընկերության «Եռանկյունի» հաղորդում 13.11.2015
Անունդ թող փարոս լինի ինձ Սուտ կյանքի և դառը մահու դեմ… Վահան Տերյան Փոս փորողը փոսն է ընկնում՝ իր փորած փոսը, և դա լավ է: Իմացիր, որ քո համար ես
Ճրագալույցի պատարագն ավարտվեց. Քրիստոս ծնաւ և յայտնեցավ, մեզ և ձեզ մեծ աւետիս... Այսօր տօն է սուրբ ծննդեան, աւետիս, Տեառն մերոյ եւ յայտնութեան, աւետիս, Այսօր արեւն արդարութեան, աւետիս, Երեւեցաւ ի մէջ մարդկան,
— Դավիթ Բլեյան, արի՛, արի այստեղ նստի, կողքս, հասկանանք, մեկ է, դու ես որոշելու, ինչո՞ւ ես փախչում: – Չէ՛, ես չեմ որոշելու… – Բա ո՞վ է որոշելու: – Դու ես
Համո Սահյանին՝ վարպետին, բանաստեղծին, Մարդուն, այո՛, մեծատառով մարդուն, ինձ հանդիպեցրել է իմ աշխատանքը թիվ 10 դպրոցում (1979-1985 թթ) հայագիտական դասարաններում` «Դասը վարում են գրողները, գրականագետները, լեզվաբանները» խորագրով հանդիպումների կազմակերպումը, դրանց