Կիրակին, ինչպես կիրակի, սկսվեց Դավիթ Բլեյանով, որ այսօր էլ երկա՜ր քնեց, սենյակից-սենյակ, մահճակալից-մահճակալ անցումով, իր նշանավոր դարձած հարցով. – Հիմա, որ կիրակին եկել է, ուզում է, որ Դավթի համար ի՞նչ
Դավիթ Բլեյանն ավելի ու ավելի դժվար է արթնանում. իմ ու Արմինե մայրիկի լարումը գործին վնասում է: Ես կարողանում եմ վեհությունը հայրական-տնօրինական պահպանել… – Դավիթ ջան, ուշ է, տես, 8:00-ն է,
Դավիթն արթնացավ ժամը 4-ին. նրա ննջարանի պատուհանից ոնց որ հիմա դուք՝ իմ գրին, երկինքն ու լուսինն են պատուհանից պայծառ-անմիջական կախված, երկնագույն և մուգ կապույտ փուչիկների նման: Մենք սիրում ենք նայել
Բլեյան Դավիթը նորից Դպրոց պարտեզի իր կուկուներին, Մելինե-Կարինեին կարոտել-հիշել է. նորից կիրակին անցկացրել է բուռն, օրվա վերջում «աստղային» ընկերակցությամբ՝ է´լ Նազենի Հովհաննիսյան, է´լ Սոֆի Մխեյան, է´լ Լիլիթ Բլեյան, Վահե ու
— Հայրիկ, զատիկը քանի՞ ոտք ունի: — Արի հաշվենք… Մեկ, երկու… Դավիթ Բլեյանի գիշերային թփթփոցին ավելացավ ևս մեկը. Մելինեն իր եղբայր Արմենին ուղեկցում է սանհանգույց… գիշերը՝ 5-ին: Քույր է՝ եղբոր
— Մայրիկ, 0-ն (զրոն) թվերի ի՞նչն է… Զրոն որ կանգնի թվերի կողքը, 1-ը ի՞նչ կդառնա… Ինքն էլ պատասխանում է. – 10 կդառնա… — Իսկ էլի զրո որ կանգնի՞, Դավիթ… —
— Հայրիկն ի՞նչ է աշխատում կրթահամալիրում,- Դավիթ Բլեյանն է հարցնում իր մայրիկին, ինքն իրեն… Հետաքրքիր է, չէ՞, ինքն ամենուր է մեր կրթահամալիրում ու ամեն տեղ ինձ հանդիպում է երեխաներով-ուսուցիչներով շրջապատված,
Իսկ Դավիթն ակնհայտ մեծացել է ու… հետ վարժվել ամենօրյա լողից: Իր քույրիկներ Մելինե-Մարիամը հազիվ կարողացել են մեկ անգամ ջուրը մտցնել… Թող հայրիկը գա՝ լողացնի: Եկավ հայրիկն ու լողացրեց Դավթին՝ հիմնավոր,
– Հիշո՞ւմ ես, հայրիկ, որ փոքր էի, չէի կարողանում ինքնուրույն թռվռայի բազմոցի վրա, ընկա այպես (ցույց է տալիս), լաց եղա, դու էլ ասացիր՝ պիտի ընկնես-ելնես, ինչո՞ւ ես լաց լինում: Ես
Դավիթը Բլեյանն այս ամենի հետ գործ չունի՝ ինքն ու 100-ի չափ մեքենաները… Պատկերացրեք, որ փրկած չլինեինք մյուս հարյուրից իր այսօրվա ավտոտնտեսությունը… աչքերը բացել ժամը 6-ին առավոտվա, հերիք չի` չի թողնում օրվա