Դավիթ Բլեյանն ավելի ու ավելի դժվար է արթնանում. իմ ու Արմինե մայրիկի լարումը գործին վնասում է: Ես կարողանում եմ վեհությունը հայրական-տնօրինական պահպանել…
– Դավիթ ջան, ուշ է, տես, 8:00-ն է, դեռ Սասունցի Դավիթը պիտի լողանա, թարմանա…
– Մի քիչ խաղամ իմ գնացքով…ինչո՞ւ ես ասում շոգեքարշ…
– Շոգին, եռացած ջրի գոլորշին ուժ է տալիս, շարժում-քաշում գնացքի անիվները, իսկ գնացքը վագոններին է քաշում, դրա համար էլ` շագեքարշ: Կա նաև ջերմաքարշ, էլեկտրագնացք… պարզապես`գնացք: Ուզո՞ւմ ես մենք Թբիլիսի գնացքով գնանք, երկա՜ր ճանապարհ, միասին: Բայց հիմա ուշ է:
– Ուշ չի, տես ցերեկ ա: Ուշը քո մոտ ա:
– Ո՞նց ուշ չի, ժամին նայի: Ե՞րբ է ուշ լինում, Դավիթ:
– Երբ մութն ընկնում է, դրանից է ուշ լինում…

Դավիթը հասցնում է իմ գործուն աջակցությամբ լողանալ. փնթի Սեթից, ով փոշիացել-մտել է Դավթի եղունգների, պորտի, մազերի մեջ, ազատվելու գաղափարը կենսունակ դուրս եկավ…
– Ես ուզում եմ փնթի Սեթից մաքրվեմ, մնամ մաքուր Սասունցի Դավիթ, առանց փնթի Սեթի…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Դավիթը բոլ թութ կերավ, հեծանիվ քշեց, բոլ ներկայացավ

Դավիթ Բլեյանը Գևորգենց նշանավոր հայաթում ինքն իրենով էր… Սեբաստացի Միքայելը՝ Գևորգի Ազգուշ քրոջ թոռնիկը, առանձնացել էր. հայաթի տերն ու տիրակալը նրա 1,5 տարեկան եղբայր Մովսեսն ու նշանավոր Բուչոն էին, որ նկարում տեսաք…

Անմահանա ուսուցման ու «ջան ամառ»-ի շրջանը միասին ապրելու համեցեք…

Ուժեղ քամին օրեր առաջ տարավ մեր «Մեդիակենտրոն» մեծ ցուցանակը և լավ առիթ տվեց այս պահից կրթահամալիրի՝ Րաֆֆի 57 հասցեում մասնաշենքը կոչել ճիշտ իր նշանակությամբ՝ կրթահամալիրի «Կենտրոն»։ Կենտրոնում է մեր հեղինակային

Օրվա իմ գիրը՝ հինգհարյուրերորդը

Անհաղթ, ինչպես Նոբունագա զորավարը, ու ամենահաս՝ մտքի պես… որ ճակատագիրը միշտ լինի մեր ձեռքում, որ հաղթանակի արծիվը լինի մետաղադրամի երկու կողմում էլ, որ ճակատագիրը միշտ օգնի… Ինքդ քո գործն արա, և Աստված