– Հիշո՞ւմ ես, հայրիկ, որ փոքր էի, չէի կարողանում ինքնուրույն թռվռայի բազմոցի վրա, ընկա այպես (ցույց է տալիս), լաց եղա, դու էլ ասացիր՝ պիտի ընկնես-ելնես, ինչո՞ւ ես լաց լինում: Ես էլ ասացի՝ լաց չեմ լինում, նեղացել եմ ցածր սեղանից, դու էլ ասացիր՝ ինչո՞ւ ես նեղանում-տզզում (էսպե՞ս՝ ցույց է տալիս), քեզ ոչ ոք չի գցել, ինքդ ես ընկել, լավ ես արել, բա ո՞նց, դու ընկել ես, դու էլ ոտի կանգնի, որ մեծանաս… Հիշո՞ւմ ես:
Ես, իհարկե, հիշում եմ, բայց որ Դավիթ Բլեյանն է այսպես գրանցել ձայներն ու տեսիլքը, տպավորվել…
— Այսքա՜ն մեծացել ես, Դավիթ, այս ե՞րբ,- հուզվեցի…
— Հա, մեծացել եմ, հայրիկ: Ես մեծ եմ: Չգիտեի՞ր…

— Հայրիկը բարկացել է, Դավիթ, տե´ս…
— Չի բարկացել, չեմ տեսնում,- փակում է աչքերը:
— Բարկացե՞լ ես, հայրիկ…
— Այո,- իբր թե խոժոռվում եմ ես…
— Ինչո՞ւ է բարկացել, Դավիթ, հարց տուր քեզ, պատասխանի…
Լռում է.
— Չեմ պատասխանի, գիտեմ, բայց չեմ ասի…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Դահլիճ, որ ժողովուրդն է. հլը սրա՜նց տեսեք

Փաստորեն ես նորից գրող եմ, երկարատև, այս էլ 499-րդ անգամ անընդհատ գրում եմ… Իմ անունով բլոգ ունեմ, հայտնի mskh.am-ի գլխավոր էջում տեղ ունեմ, մենյուում՝ տող, ֆեյսբուքում՝ մշտական… Ընթերցող ունեմ՝ այնքան

Գարնան շեմին` չարքերը քշելու ժամանակ

Ճապոնացի յոթանասուն հազար մարդ բուդդայական համալիրում հավաքվել է չարքերը քշելու կախարդանքին մասնակցելու համար: Այդպիսի մի կախարդանք է մեր աշխարհում փետրվարի 6-ի Ղափամայի ծեսը՝ մեր աշխարհքից չարքերը քշելու կախարդանք… Մենք առավելագույն

Ծիրանը ոնց որ արև լինի, հայրիկ

Մեր օրն սկսվեց Մոցարտով. մենք վայելում ենք Դավթի «Օհանավանի Գարիկ պապիկի»՝ իմ քրոջ ամուսնու, Նազենի, Էդիտ, Սուսան Հովհաննիսյանների հայրիկի, Նազենի կրտսերի, Սերժի ու Գոռի պապիկի, իմ լավ ընկերը դարձած փեսայի