Բլեյան Դավիթը նորից Դպրոց պարտեզի իր կուկուներին, Մելինե-Կարինեին կարոտել-հիշել է. նորից կիրակին անցկացրել է բուռն, օրվա վերջում «աստղային» ընկերակցությամբ՝ է´լ Նազենի Հովհաննիսյան, է´լ Սոֆի Մխեյան, է´լ Լիլիթ Բլեյան, Վահե ու Սուսան Հովհաննիսյաններ… Բոլորը մի կողմ. սրճարանում նա իր Սոնա, Նազենի կրտսեր քույրիկների և դիջեյի հետ էր… Տեսարան. ո՜նց ժամից ավելի՝ ականջակալներով, դիջեյի ծնկին նստած, մի ձեռքում` Տաթև քույրիկի նվիրած դեղին մեքենան, վարում էր Էդիտ քույրիկի տոնակատարությունը… Քույրիկին ինքը տպավորիչ մատուցեց հատուկ ընտրած ծաղկի թաղարը… Թող սովորի՝ ապրելով: Փոքր չէ: Նրա նշանավոր շարքը բառերի, որ, խնայելով Սուսան Հովհաննիսյանին, թարգմանության անհարմարություններ չստեղծելու համար բերում եմ համառոտ.
– Ծիծիկ, տուտուզիկ… սրանք ամո՞թ բառեր են, հայրիկ, թե՞ շինարարական, ասա տեսնեմ…