Կիրակին, ինչպես կիրակի, սկսվեց Դավիթ Բլեյանով, որ այսօր էլ երկա՜ր քնեց, սենյակից-սենյակ, մահճակալից-մահճակալ անցումով, իր նշանավոր դարձած հարցով.
– Հիմա, որ կիրակին եկել է, ուզում է, որ Դավթի համար ի՞նչ լինի… հայրիկ…
– Մենք պիտի այցելենք Տիգրան Հայրապետյան ծնած մայրիկին՝ տիկին Ֆրիդային, գնացքով: Մենք մեր փաստացի միակ մայրիկ-քույրիկ, երկուսը՝ մեկում, զարմանալի Նեկտարին կշնորհավորենք…
— Ես մայրիկի ծաղիկն եմ-, հայտարարում է Դավիթ Բլեյանը:
– Մայրիկի պահապան շունը,- լրացնում է Աշոտ Բլեյանը:
Շնորհավորեմ սիրով ու առատաձեռն…