Կիրակին, ինչպես կիրակի, սկսվեց Դավիթ Բլեյանով, որ այսօր էլ երկա՜ր քնեց, սենյակից-սենյակ, մահճակալից-մահճակալ անցումով, իր նշանավոր դարձած հարցով.
– Հիմա, որ կիրակին եկել է, ուզում է, որ Դավթի համար ի՞նչ լինի… հայրիկ…
– Մենք պիտի այցելենք Տիգրան Հայրապետյան ծնած մայրիկին՝ տիկին Ֆրիդային, գնացքով: Մենք մեր փաստացի միակ մայրիկ-քույրիկ, երկուսը՝ մեկում, զարմանալի Նեկտարին կշնորհավորենք…

— Ես մայրիկի ծաղիկն եմ-, հայտարարում է Դավիթ Բլեյանը:
– Մայրիկի պահապան շունը,- լրացնում է Աշոտ Բլեյանը:

Շնորհավորեմ սիրով ու առատաձեռն…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Մարդու՝ իր գործի, իր անելիքի տերը լինելու ժամանակը չէ՞

Գարունը հրեն, հա՜, մի քանի օրական փետրվարը մնաց. դրսում էլ՝ արև, չոր, էս համաճարակը չլիներ էլ, կստեղծեինք, որքան էլ որ հակահամաճարակությունը նույնքան կարգապահ-գրագետ աշխատանք է ենթադրում, ինչպես ուսուցման առցանց կազմակերպումը… Շաբաթ

Դուք վերջինը չեք, ու գնալ չկա…

Հիմա ես գիտեմ, թե ինչպես է աշխատում mskhfilms-ի ստեղծագործական խումբը. Արե՛գ, Շուշա՛ն, Լևո՛ն, Աշո՛տ,  առօրյա աշխատանքային եք դարձրել Միջին դպրոցը։ Սա է աշխատանքի դպրոցը, որտեղ գլխավորը մտավոր կրթությունն է, դրան

Հիշողությունը քո անցյալի գիտակցությունն է…

Վերնագիրը՝ ըստ Նորայր Ասատրյանի Ուռա՜, այսօր մաթեմատիկական ֆլեշմոբի օրն է: Չխանգարի՜ հանկարծ Լիլիթ Բլեյանի համերգին. ի՞նչ եք կարծում՝ Լիլիթն իր համերգի օրը ճի՞շտ է ընտրել… Տեսնենք, տեսնենք. երկուսին էլ ժամեր մնացին։