Իսկ Դավիթն ակնհայտ մեծացել է ու… հետ վարժվել ամենօրյա լողից: Իր քույրիկներ Մելինե-Մարիամը հազիվ կարողացել են մեկ անգամ ջուրը մտցնել… Թող հայրիկը գա՝ լողացնի:

Եկավ հայրիկն ու լողացրեց Դավթին՝ հիմնավոր, մեկ ժամի չափ… Ամենաշատը Դավիթը հաշվել է սիրում ու այբուբենը կարդում… Ո՞վ է սովորեցրել, ինչպե՞ս… չի ասում, բայց տառերի հետ վարվում է, ինչպես թվերի՝ աջուձախ…
– Բեր, ականջիդ բան ասեմ՝ «գ» գետաձի կամ «կ» կարիճ…
Կամ էլ Արմեն եղբոր սովորեցրած նոր արգելված բառերը… Որ Դավիթը մեծացել է, ամենաշատը երևաց Շուշանի հետ նոթբուքով խոսելիս: Որքա՜ն կոնկրետ-ուշադիր է քրոջ նկատմամբ… Ինձ հիացնում է Դավթի անընդհատ հնչեցրած «Շուշոն»…
– Շուշո, տես… Շուշո, գիտե՞ս… Շուշո, ի՞նչ ես հագել… Շուշո, ուզո՞ւմ ես…

Առնոլդը Բլեյան, Նառան Նիկողոսյան օգնել են ինձ՝ Թբիլիսիում Դավթի համար ինչ-ինչ բաներ ընտրել. Նառան՝ վրացական «շորերով» կոնֆետներ, Առնոլդը՝ վրացական մակնիշով ոստիկանական մեքենա: Ես հասցրի գրախանութ մտնել ու Դավթի համար լրիվ վրացերեն նկարազարդ երկու հեքիաթ-պատմությունների գիրք վերցնել: Արժանի եռյակ եղավ Դավթի համար: Իսկ տանը Դավիթն ինձ սպասում էր արդեն երկու դարձած Արամիկ ընկերներով. չխոսողին ավելացել է Աննա Բլեյանի ուղեկցությամբ տուն մտած խոսող-ուսուցանող Արամիկը։ Ես չխոսողը հավանում եմ… Իսկ Դավիթը շատ կապվել է խոսողի հետ…

– Արի մեքենաները հաշվենք,- առաջարկեց Դավիթը, երբ Շուշոյին տված՝ բնակարանով մեկ ցրած իր մեքենաները ցուցասրահում հավաքելու իր խոստումը միասին, սիրով կատարեցինք… Հաշվեցինք՝ 98 տարբեր մակնիշի-ռանգի մեքենա…
– 98-ից հետո ո՞ր թիվն է գալիս,- հարցնում է Դավիթը…
– 99-ը,- պատասխանում եմ:
– Բա 100-ը ե՞րբ կգա…
– 99-ից հետո:
– Ուզում եմ՝ էլի մեքենաները հաշվենք… Լիլիթի նվիրած մեքենաները չկան…
Ճիշտ է: Սիրելի մրցաշարային եռյակը՝ չիք: Արմինեն հուշում է.
– Բազմոցի տակ լավ նայեք…
Գտնվում են. նաև, փոքրիկ-կոտրված անիվով շտապօգնությունը… Ցուցադրված մեքենաների թիվը դարձավ՝ 103:
– Որ էլի մեքենաներ բերեն, 103-ից կշատանա՞… Ուզում եմ էլի հաշվեմ:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Մհեր-Դավիթ միջակայքում

Դավիթ Բլեյանը շարունակ ուզում է հասկանալ՝ ոնց է, որ ապրիլի 24-ը կիրակի չէ, բայց հայրիկը տանն է… Ուշադիր հսկում է, որ հանկարծ չանհետանամ։ Իսկ ես այս ծավալվող-սաստկացող խոնավությունից խեղճացել եմ,

Ինչպես մի լուսնահար, մի խենթ լուսնոտ…

Լա՞վ եմ քշում հեծանիվ․ ես քշում եմ խաղալով, հավեսով… արկածով։ Հեծանվով սպորտային հետաքրքրություն չեմ բավարարում, արդյունքներ չեմ հետապնդում, հեծանվով ճամփորդում եմ… Ինձ հաճախ են հարցնում, ավելի ու ավելի հաճախ՝ չե՞մ վախենում…

Ուզո՞ւմ ես՝ հաշվելով ուտեմ

Նստակոնքին նստած, բաց դռնով զուգարանից Դավիթը կանչում է բա՜րձր-զի՜լ… — Մայրի՜կ, շուտ տոլման տաքացրու, դիր սեղանին, քաքիկս վերջացնում եմ, շուտ գալիս եմ հեծանվովս, տոլմա ուտեմ… Հետո էլ` ինձ նայելով. —