Իսկ Դավիթն ակնհայտ մեծացել է ու… հետ վարժվել ամենօրյա լողից: Իր քույրիկներ Մելինե-Մարիամը հազիվ կարողացել են մեկ անգամ ջուրը մտցնել… Թող հայրիկը գա՝ լողացնի:
Եկավ հայրիկն ու լողացրեց Դավթին՝ հիմնավոր, մեկ ժամի չափ… Ամենաշատը Դավիթը հաշվել է սիրում ու այբուբենը կարդում… Ո՞վ է սովորեցրել, ինչպե՞ս… չի ասում, բայց տառերի հետ վարվում է, ինչպես թվերի՝ աջուձախ…
– Բեր, ականջիդ բան ասեմ՝ «գ» գետաձի կամ «կ» կարիճ…
Կամ էլ Արմեն եղբոր սովորեցրած նոր արգելված բառերը… Որ Դավիթը մեծացել է, ամենաշատը երևաց Շուշանի հետ նոթբուքով խոսելիս: Որքա՜ն կոնկրետ-ուշադիր է քրոջ նկատմամբ… Ինձ հիացնում է Դավթի անընդհատ հնչեցրած «Շուշոն»…
– Շուշո, տես… Շուշո, գիտե՞ս… Շուշո, ի՞նչ ես հագել… Շուշո, ուզո՞ւմ ես…
Առնոլդը Բլեյան, Նառան Նիկողոսյան օգնել են ինձ՝ Թբիլիսիում Դավթի համար ինչ-ինչ բաներ ընտրել. Նառան՝ վրացական «շորերով» կոնֆետներ, Առնոլդը՝ վրացական մակնիշով ոստիկանական մեքենա: Ես հասցրի գրախանութ մտնել ու Դավթի համար լրիվ վրացերեն նկարազարդ երկու հեքիաթ-պատմությունների գիրք վերցնել: Արժանի եռյակ եղավ Դավթի համար: Իսկ տանը Դավիթն ինձ սպասում էր արդեն երկու դարձած Արամիկ ընկերներով. չխոսողին ավելացել է Աննա Բլեյանի ուղեկցությամբ տուն մտած խոսող-ուսուցանող Արամիկը։ Ես չխոսողը հավանում եմ… Իսկ Դավիթը շատ կապվել է խոսողի հետ…
– Արի մեքենաները հաշվենք,- առաջարկեց Դավիթը, երբ Շուշոյին տված՝ բնակարանով մեկ ցրած իր մեքենաները ցուցասրահում հավաքելու իր խոստումը միասին, սիրով կատարեցինք… Հաշվեցինք՝ 98 տարբեր մակնիշի-ռանգի մեքենա…
– 98-ից հետո ո՞ր թիվն է գալիս,- հարցնում է Դավիթը…
– 99-ը,- պատասխանում եմ:
– Բա 100-ը ե՞րբ կգա…
– 99-ից հետո:
– Ուզում եմ՝ էլի մեքենաները հաշվենք… Լիլիթի նվիրած մեքենաները չկան…
Ճիշտ է: Սիրելի մրցաշարային եռյակը՝ չիք: Արմինեն հուշում է.
– Բազմոցի տակ լավ նայեք…
Գտնվում են. նաև, փոքրիկ-կոտրված անիվով շտապօգնությունը… Ցուցադրված մեքենաների թիվը դարձավ՝ 103:
– Որ էլի մեքենաներ բերեն, 103-ից կշատանա՞… Ուզում եմ էլի հաշվեմ: