— Մայրիկ, 0-ն (զրոն) թվերի ի՞նչն է… Զրոն որ կանգնի թվերի կողքը, 1-ը ի՞նչ կդառնա…
Ինքն էլ պատասխանում է.
– 10 կդառնա…
— Իսկ էլի զրո որ կանգնի՞, Դավիթ…
— Կդառնա 100…
Դավիթն ապրում է թվերի աշխարհում։ Պատի ժամացույցն այդպիսի աշխարհի լավ արտապատկերում է, ինչպես շախմատի տախտակը, սանդղակով կշեռքը, ջերմաչափը, հասակաչափը… Մենք սկսել ենք բանավոր թվաբանության խաղի մեր պատրաստությունը…

– Որ մեծանամ, բժիշկ եմ դառնալու, որ հայրիկին բժշկեմ…
Բազմոցին նստած՝ իրիկունը ուշ հանկարծ հայտարարում է Դավիթ Բլեյանը:
Վայելք, որ մեզ՝ մեծերիս բժշկում է…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Լեգոների տուփ է, հայրիկ, քո դպրոցը

Դավիթ Բլեյանը սկսել է յուրացնել կրթահամալիրի «պարունակությունը» («լեգոների տուփ է, հայրիկ, քո դպրոցը», ասաց նա հենց այնպես, երբ լեգոների սիրուն թափանցիկ տուփը լցրեց-հավաքեց, որ տանի) խումբ: Մոր հետ լավ կռվեց, չթողեց՝ ո՛չ

Հայրի՜կ, մայրիկը չարություն է անում

Անցնեմ Դավթապատումին: TV-ով ինչ-որ մեկը բարձր կլկլացնում է, մոռացել ենք հեռուստացույցին: — Վա՜յ, էս ինչ վատ ա երգում. ես չեմ լսում, հայրիկ: — Բարի լույս, Ծովիկ, կոմպդ միացա՞ծ է… Սա

Փրկչի՞ իրավունքով և պատասխանատվությամբ…

Կատուն, որ երեկվա իմ գրում տեսնում եք Դավիթ Բլեյանի գրկում, իր եղբայր Արմեն Մարտիրոսյանի կատուն է… 2015-ի ամռանը, հիշո՞ւմ եք, Մեղրաձորում էինք, պատրաստում էինք հուլիս-օգոտոսյան արշավախմբային ճամբարը: Ետդարձին, ճանապարհին մեքենան