— Մայրիկ, 0-ն (զրոն) թվերի ի՞նչն է… Զրոն որ կանգնի թվերի կողքը, 1-ը ի՞նչ կդառնա…
Ինքն էլ պատասխանում է.
– 10 կդառնա…
— Իսկ էլի զրո որ կանգնի՞, Դավիթ…
— Կդառնա 100…
Դավիթն ապրում է թվերի աշխարհում։ Պատի ժամացույցն այդպիսի աշխարհի լավ արտապատկերում է, ինչպես շախմատի տախտակը, սանդղակով կշեռքը, ջերմաչափը, հասակաչափը… Մենք սկսել ենք բանավոր թվաբանության խաղի մեր պատրաստությունը…

– Որ մեծանամ, բժիշկ եմ դառնալու, որ հայրիկին բժշկեմ…
Բազմոցին նստած՝ իրիկունը ուշ հանկարծ հայտարարում է Դավիթ Բլեյանը:
Վայելք, որ մեզ՝ մեծերիս բժշկում է…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ուրիշներին սովորեցնելու ցանկության բացակայություն

Այոˊ, այդպիսի ցանկության բացակայությամբ եմ ես ամեն օր գրում, պատմում իմ օրը, հարգելի Տիգրան Աբրահամյան, մեր Ավագ դպրոցից, որ առակներով ես խոսում վաղուց… Եղել է այդպիսի ցանկություն, երբ իմ ընկերների

Թարսված Դավթի բոլոր գործողությունները

Իմ պատումից այս երևո՞ւմ է, որ ես թարս եմ քնել, թարս եմ արթնացել՝ գիշերը ժամը երկուսին: Ահա այսպես խաղաղ-դրական երկու ժամ գրում եմ, կարդում, պատրաստվում մի թեմայի քաղաքական, որ համառորեն

Հանրահայտ դարձեք ձեր գործերով, մի-մի Բլեյան եղեք, ու ես՝ ձեր ընկերը, միշտ օգնական…

Իմ լավագույն տեքստերը, ոչ մի երևի, ստեղծվում են հեծանվի վրա՝ Ծովակալ Իսակովի պողոտայի տուն-Բանգլադեշ-տուն անցումներում, իմ հայտնագործած հարթակներում, պատմել եմ, չէ՞, երբ ես ինքս ինձ հետ եմ ու խոսում եմ.