Այո, Նունե Մովսիսյան, սկզբում հասկացությունը՝ պլեների մասին հայերեն վիքիպեդյան հոդվածով։ Տպավորիչ ճշգրիտ մեկնարկ կլինի բանգլադեշյան պլեների թարգմանչական ստուգատեսի… «Կեցցեք»-ի հետ, ահա, իմ օգնությունը՝ նոր նախագծի առաջարկը։ Սկսեք այս օրերին Վիքիպեդիային արժանի հոդվածի
Լա՞վ եմ քշում հեծանիվ․ ես քշում եմ խաղալով, հավեսով… արկածով։ Հեծանվով սպորտային հետաքրքրություն չեմ բավարարում, արդյունքներ չեմ հետապնդում, հեծանվով ճամփորդում եմ… Ինձ հաճախ են հարցնում, ավելի ու ավելի հաճախ՝ չե՞մ վախենում…
Էլ ի՜նչ պատմեմ, էլ ե՜րբ պատմեմ, ախր, ի՞նչը չեմ պատմել, բա՞ն է մնացել, որ չեմ պատմել, անուն-դեպք-միջադեպ-մտածում… Լավ, ինձ իմ գրում արձակուրդ չի հասնո՞ւմ, պիտի ասվածի նման վեց հարյուրիննսունինն օրվա
Բանգլադեշյան ամենամյա բաց պլեների, կրթահամալիրի դպրոցներում լրացուցիչ կրթության, պատանեկան աշխատանքի, մեր հեղինակային մանկավարժության ամառային ճամբարների մեկնարկն է հունիսի 13-ին։ Ամեն օրը սկսվում է մարզական պարապմունքներով՝ հեծանիվ, ընդհանուր ֆիզպատրաստություն, բացօթյա մարմնամարզություն,
Միջին դպրոցի Թագուհի Միրզոյանի ու Քրիստինե Զախարյանի՝ թարգմանչական ստուգատեսին ներկայացված «Ինչուիկ» շարքի նյութերը իսկը Դավիթ Բլեյանի համար են: Իրոք, շնորհակալ եմ: Դավթին այսպիսի՝ գիտահանրամատչելի տեսանյութերից չես կտրի. երեկ տուն մտա.
Կարդացեք Չարենցի «Ռեքվիեմը»՝ Կոմիտասի հիշատակին։ Այս օրերին առանձին տողեր շարունակ ինձ հետ են… Հնչյուններ ես հավաքել Հենքի համար քո երգի Դու՝ հանդերից մահաբեր Հայրենական եզերքի,- Եվ հայրենի հանդերի Մրմունջներից չմարող
Դավիթ Բլեյանի հետ նորից կռվել էինք, չէինք խոսում-հանդիպում… Երեկ առավոտյան Մարմարյա սրահում, ընդհանուր պարապմունքին հանդիպեցինք. մենք ընտանիքով երգում էինք Կոմիտաս, Դավիթը՝ պառկած աստիճաններին, ոտքը՝ ոտքին… Զանգվածից կարողանում է առանձնանալ, զանգվածային
— Դավիթ, Կուզյա, վեր կաց, ուշանում ենք,- Արմինեն այսպես է դիմում իր տղուկին, ինքը՝ քնած-ոտի, Դավիթը՝ արթուն-պառկած… — Ես, երբ ուզենամ կարթնանամ, հիմա քնում եմ… — Այդպես ո՞նց կլինի, ես
Սևանի շուրջ լրիվ պտույտ անելու մեր խոստումն այս կիրակի կատարվեց. առավոտյան 7-ից ճամփա ընկանք և իրիկունը ուշ, ջախջախված, թող ներեն ինձ Արմինեն ու Դավիթ Բլեյանը, տուն մտա-մահիճ մտա։ Միայն նման քնով
Կարկուտն ի՞նչ անի, երկինք ու երկի՞ր մաքրի-պարզի: Արված է: Իմ 692-րդ գրով, հաշված անգամ իմ օրագրի կիրակիներով, առտու-գիշերվա նույն ժամին, երբ Աշոտիկ-Դավիթը` մեր տղուկը, իր-իմ տեղում է` կատարած «դարձ ի