Լսո՞ւմ եք, տեսնո՞ւմ եք, վայելո՞ւմ եք անձրևն այս անընդհատ. ի՜նչ անձրև է… Քնեցի՝ անձրևում էր, արթնացա՝ ժամը երեքն է գիշերվա, անձրևում է անվերջ… Ես պատմում եմ ձեզ իմ օրը: Աշխարհի
Ամառային դպրոցները կրթահամալիրի հուլիսի մեջ, տեսեք, իրենց որքա՜ն լավ են զգում, անգամ, համաբանգլադեշյան-համաքաղաքային այնպիսի իրադարձություն, ինչպիսին կրթահամալիրի ավագ դպրոցների շրջանավարտների վկայականների հանձնման հանդիսությունը և Աննա Բլեյանի՝ իմ եղբայր Ստեփանի սքանչելի
Կրթահամալիրի փորձարարական-հետազոտական միավորման հեղինակային հանրակրթական ծրագրեր մշակող, կազմակերպող և տարածող բաց համակարգում Զառա Ոսկանյանը տեխնոլոգ-ուսուցիչ՝ տեխնոլոգիական հանրակրթական դասընթացների կազմակերպիչ է Դպրոց-պարտեզում: Դասընթացներ է վարում Հիմնական դպրոցում, Դպրոց-պարտեզում՝ 4-5-րդ դասարաններում՝ «Տեխնոլոգիա»,
Պատմելս եկավ առտու 5-6-ի արանքում, վերնագիրը բաց եմ թողնում. վերնագիրը՝ վերջում: Լինում է, որ վերնագիրը դնում եմ օրվա գրի թողարկումից առաջ, վերջին պահին… դեռ ինչքա՜ն ժամանակ կա… Երեկ ժամը 5-ին
— Դավիթ, ձկան պոչ կուտե՞ս: — Մայրիկ, շան պոչ կուտե՞ս: — Դավիթ ջան, անջատիր էդ հիմար մուլտիկը, մայրիկը կբարկանա: — Չի կարա, ես մայրիկին կծեծեմ: Իմ էլեկտրոնային փոստը՝ տոնական, զատկական,
Զատկական, իհարկե, բայց կիրակի է: Իմ օրագրի համար սովորական դարձած կիրակնօրյա գիրը, որպես ընթերցարան, ներկայացնում եմ: Զատկից առաջ, Զատկի օրերին, Զատկից հետո էլ, ամեն օր, եթե զատվելու խնդիր ունենք, ապա՝
Հուլիսը նոր-նոր է իր իրավունքների մեջ. այս աջուձախ հաստատված «անշարժ-անհաղթահարելի-անտանելին» ուրիշ ի՞նչ է, եթե ոչ երևանյան բանգլադեշյան իրավունք ամառվա՝ հուլիսի… Ոռոգման հետ կապված հոգսերը դառնում են առաջնային-կարևոր, ու դրանք անվերջանալի
Օրերս իր կանոնավոր գործունեությունը կսկսի կրթահամալիրի աստղացուցարանը… Նոր տեսքով կներկայանա Մեդիակենտրոնի պատշգամբը… Այո, այո, մենք ավելի ու ավելի սպասումով ենք մոտենում մեր կարևոր մի օրվա… իրադարձության… Այս մասին՝ իմ կիրակնօրյա գրում…
Հագեցած մինչև վերջ, լեցուն օր էր. Գեղարվեստի ավագ դպրոցի Սուրեն Պողոսյանի տոնական համերգից տուն հասա երեկոյան ժամը 9-ին։ Կեցցեք, Սուրեն և ընկերներ՝ Էլիզա, Հայկ, Դավիթ, Լուսինե, Աստղիկ… Կայ, Լուիզա Քեշիշյան,
Գրիգոր Խաչատրյանին է պատկանում թևավոր դարձած խոսքը. «Կրթահամալիրում մենք չենք աշխատում, մենք ապրում ենք»… Իրեն, իհարկե, ասածը չի վերաբերում՝ հիմա նա աշխատել է ուզում ընդամենը… այն էլ առողջությունը չի ներում. ինչ