Օրերս իր կանոնավոր գործունեությունը կսկսի կրթահամալիրի աստղացուցարանը… Նոր տեսքով կներկայանա Մեդիակենտրոնի պատշգամբը… Այո, այո, մենք ավելի ու ավելի սպասումով ենք մոտենում մեր կարևոր մի օրվա… իրադարձության… Այս մասին՝ իմ կիրակնօրյա գրում… Հուլիսյան գիրը հարկ է, որ թեթև լինի, որքան էլ մեր օրը, իմ օրը հագեցած է, լեցուն գործերով, պատումը չի կարող չլինել թեթև… զով… մրգային… Ինչպես Սյուզին էր երեկ Պողոտայում, ինչպես սեբաստացիները, որ իրենց քաղաքական շարժմանը շարան-շարան սիրելի երգեր-պարեր-ծափեր շռայլեցին ուրախ, թեթև… մրգային… Կեցցե՛ք: Պողոտան համակեցության, իրար դիմելու նոր մշակույթ պիտի բերի՝ քաղաքային: Ինչո՞ւ գոռալ. չի կարելի գոռալ պողոտայում, լարվել ու լարել… Ինչո՞ւ չխնդրել, չասել՝ «խնդրում եմ՝ արեք այսինչը կամ չանեք այնինչը»,  կամ «պայմանավորվենք», ասենք, որ Պողոտայում լինեն միայն Հայաստանի Հանրապետության դրոշներ… Համակեցության մասին. ես հիշեցի «Շողակն» պատանեկան բլոգի կանոնները: Լավ օրինակ է… բերում եմ ամբողջությամբ.

  1. Արգելվում է բլոգում կարծիքները գրել լատինատառ:
  2. Արգելվում է բլոգում ոչ կոռեկտ արտահայտություններ օգտագործել:
  3. Բլոգի նյութերը պատճենելիս անպայման տեղադրել բլոգի հղումը:

Լավ բռնվեց մեր Էրիկ Թելունցը… ո՞ւր են, երկար իրենց չկտրեցի՞ն մեր կյանքից… կանոններով դա կարելի է, հա՞, Էրիկ:

Իսկ Մերի Թելունցը՝ 11-րդ դասարանցի մեր անխոնջ համոզիչը, անկասելի էր երեկ ՀՀ նախագահի ՏՏ ոլորտի ամենամյա կրթաթոշակի շնորհման 2015թ. հանձնաժողովի առաջ… Արժանի է մրցանակի Մերին, ինչպես և Գևորգը Սայադյան… Որքա՜ն հասուն, լեցուն, ուրախ… զով… մրգային ներկայացավ մրցանակի հավակնորդների սեբաստացի տասնյակը «Սինոփսիս» հայտնի ընկերությունում, հարգելի մարդկանց հանձնաժողովի առաջ… Կեցցե՛ք, ու շնորհակալ եմ: Տպավորիչ էր իմ ու Մերի Թելունցի զրույցը վերադարձին՝ Բանգլադեշի ճանապարհին, տաքսի մեքենայում… Այսպես են ընկերություն անում սեբաստացիները, այսպես են զրուցում… Տաքսու վարորդն ինձ ասաց.
– Շնորհակալություն, այսպիսի զրույցի ներկա լինելու համար…

 

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Բոլորն էլ՝ վռազ, հետաձգելու բան չէ, ու մի գրում ո՜նց տեղավորես…

Այնքա՜ն բան ունեմ պատմելու, բոլորն էլ՝ վռազ, հետաձգելու բան չէ, ու մի գրում ո՜նց տեղավորես… Իսկ ես քառասուն րոպե ունեմ… Վեց հարյուր վաթսունմեկերորդ գիրն է իմ անընդհատ, այսպես էլ է

Շիտակությունը՝ որպես ազգային միասնության ճանապարհ

Դավիթը, նուռ ուտելով մատիկներով, հատիկ-հատիկ, համարյա մեկ ժամ, խոսում է. — Պաˊպ, գիտե՞ս, Աստված բոլոր վատ բառերը ստեղծել, տվել է ինձ, որ ես ասեմ, գործածեմ… — Եվ ի՞նչ է ասել

Իմ պապան վաղուց է իմ մամայի մոտ աշխատում, իմացա՞ր…

Դավիթ Բլեյանն ու Արամ Խաչատրյանը՝ մեր Արտեմ Խաչատրյանի չորս երեխաներից երրորդը, Դպրոց-պարտեզի Կարինե Խառատյանի խմբում են։ Երկուսն էլ լիդերություն հաստատելու մշտական ջանքեր են գործադրում, իրար հետ մրցում… Մեկ-մեկ կռվում են,