Ուղիղ և խորն են ազդում, խոցում են ինձ չօդափոխված ուսումնական տարածքները՝ թե՛ նախակրթարանների խմբասենյակները, թե՛ տարատարիք սովորողների տարատեսակ կաբինետները… Ինչպե՞ս են դա թույլ տալիս, չի՞ նկատում-հանդուրժո՞ւմ է ներս ու դուրս անող
Որպես կանոն այդպես է, իմ օրվա գիրը չեմ սկսում կամ չեմ ավարտում՝ առանց նախորդ գիրը կարդալու. մեկ անգամ, այո, կարդում եմ… Հարգելի Խաչատրյան Արմանի սեմինար-պարապմունքն իր՝ «Ինչպես ստեղծել ինտերնետային կայք
Դավիթ Բլեյանն էլ մշտահասուն է… Մեկ էլ. — Էլ վայրի կատու, առյուծ արքա չեմ, ես Դավիթն եմ… Պա՛պ, ինձ համար «Սասունցի Դավիթ»-ը կարդա,- բերում է իր մանկության ամենագիրքը՝ Թումանյանի նկարազարդ
Մերի Երանոսյանի առաջարկածը այս՝ որպես իր ընտրություն, ռոդարի-աղայանական ստուգատես է, իմաստավորված սխալ ստացա… Մաքուր խիղճը մշտական Տո՞ն հոգու համար…: Ո՞վ իր մաքուր խիղճը իմ հոգու համար վարձով կտա… Կրթահամալիրում տրիաթլոնը՝ հեծանիվ-լող+վազք,
Շշմելու է այն, ինչ միասին իրագործել-պատմել-ներկայացրել են Արմինե Թոփչյանն իր՝ «Հեծանիվ+վազք+լող» բլոգում, Մարինե Մկրտչյանն՝ իր, տարբեր անուններով, շա՜տ էլ իրենց նման Արմինեինը՝ պոդիում, ֆոտոսեսիա, վազք, հեծանիվ, համերգ… ես կավելացնեի՝ ջանսաղություն,
Ստուգեք-համոզվեք-հաստատեք… Դավիթ Բլեյանը առյուծի ձագ չէ, առյուծ է, ու տեսեք, իրիկունը ոչ միայն իր կռիվ է տալիս, պաշտպանվում իր հայտնի հոր, թվում է` լեգիտիմ (օրինակարգ) թելադրանքից-պահանջից, այլև մռնչում-սպառնում (տեսարան է)՝
Այն, ինչ ուզում եմ ու կարող եմ հիմա ձեզ պատմել, որ չպատմեմ, հետո ինչո՞ւ պիտի պատմեմ… 1992-ի հուլիսին ծանր շրջան էր Արցախում… Ադրբեջանի ջոկատները-զորամիավորումները մտնում էին Մարտակերտ… Մարտակերտցիներն ընտանիքներով, մեծով-պստիկով
Լիլիթ Բլեյանը գործերով դեռ Վիեննայում է՝ իմ խելացի-նպատակասլաց-հաջողակ մեծ աղջիկը: Ու իր կլոնը երեկ Մարմարյա սրահում էր… Որքա՜ն մեծացավ, օրիորդանում է Դպրոց-պարտեզի երկրորդ դասարանցի Սոնան… Հուզվեցի մեդիաուրբաթ-համերգին… Որքա՜ն ջանացինք ես, Դավիթն
Ի՛նչ զարմանալի խորագիր է՝ «Ճամփորդական պատումներ»… Սոնա Փափազյան ջան, նոր անվանակարգ՝ ո՞ր ստուգատեսով՝ ուսումնահայրենագիտական ճամփորդությունների՞… Զարմանալի էնքա՜ն բան կա, Սոնա աղջիկ, բա էս մի տնօրենի գո՞րծ է. էսքան ճամփորդական պատմություն, որ
Վերջապես, կատարվեց այն, ինչի մասին այդքա՜ն խոսվում էր մեր ցեղում, մեր տանը, մեր Դպրոց-պարտեզում, խմբում, ամեն Աստծու առավոտ-իրիկուն՝ Արմինե մայրիկ Աբրահամյանի մեքենայում, ամեն հանդիպողի-ծանոթ-անծանոթի հետ… Դավիթ Բլեյանն իսկական Աշոտիկ է դարձել.