– Ինչո՞ւ ա ջուրը թրջում մարդկանց մազերը… հայրիկ… Ինչո՞ւ ա ջուրը վերևից թափվում, ինչո՞ւ ա ջուրը ձեռքիս շիրան մաքրում-տանում,- լողավազան է մտել մարմելադ նոր կերած Դավիթը: – Ինչո՞ւ ա ջուրը
Դավիթ Բլեյանը նման է զեբրի՝ վագրաձիու… Կհարցնե՞ք՝ ինչո՞վ… Զեբրի գծերով այս շորն է հագել, մայրիկն էլ շեշտել է. – Ոնց որ զեբրիկ լինի իմ տղուկը… Դավիթը թողել է ամեն ինչ
Այսպես էլի է եղել. կորցրել եմ ժամանակի զգացողությունը՝ «ոչինչ, կհասցնեմ»,- ասել եմ, մոռացել եմ Դավիթ Բլեյանի գործոնը՝ միշտ ինքնաբուխ, ինչպես հիմա. արթնացավ, երբ ես իր ժամանակը արդեն չունեի, ու հիմա
Դավիթ Բլեյանի համար խոստացված նոր՝ շղթայով ու երկանիվ հեծանիվը պարտեզում է, տուն չի հասել… Դավիթն իրիկունը հաշվում է իր հեծանիվները՝ կարմիրը, որ տանն է՝ երեք անիվով ու խցով, դեղինը, որ
Դավիթ Բլեյանը շարունակ ուզում է հասկանալ՝ ոնց է, որ ապրիլի 24-ը կիրակի չէ, բայց հայրիկը տանն է… Ուշադիր հսկում է, որ հանկարծ չանհետանամ։ Իսկ ես այս ծավալվող-սաստկացող խոնավությունից խեղճացել եմ,
Արտակարգ, թարս իրավիճակ է իմ օրագրում. Դավիթ Բլեյանն էլի համարյա ինձ հետ է արթնանում՝ գիշերը 3.00-3.30-ի արանքում, երբ ես համակարգչի առաջ նոր-նոր եմ սկսում իմ առօրյա գիշերային աշխատանքը… – Արի
Իմ պատումից այս երևո՞ւմ է, որ ես թարս եմ քնել, թարս եմ արթնացել՝ գիշերը ժամը երկուսին: Ահա այսպես խաղաղ-դրական երկու ժամ գրում եմ, կարդում, պատրաստվում մի թեմայի քաղաքական, որ համառորեն
— Դավի՛թ, լսեցի՞ր հայրիկի խոսքը. դու սովորո՞ւմ ես հայրիկից… Հարցնում եմ ես, երբ ընտանիքով լսում ենք իմ այս հեռուստահաղորդումը: – Չեմ ուզում,- գոռում է Դավիթը: – Ինչպե՛ս,- ասում եմ,- Դավի՛թ,
Ուշադրություն. հենց նոր ես ու Դավիթ Բլեյանը միասին հաշվեցինք-շարեցինք Դավթի մեքենաները՝ մեծ, միջին ու փոքր, բազմոցի ու պահարանի տակից մեքենաները հանեցինք, ու տունը մաքրվեց, ցուցադրությունը դարձավ ամբողջական, լիքը-լեցուն մեքենաներով՝ ընդամենը՝
— Վաղն ի՞նչ օր է,- իր սիրած հարցն է տալիս Դավիթ Բլեյանը… – Վաղն ապրիլի 16-ն է, հինգշաբթի… – Աշխատանքային օր է…- զարմանալի շարունակություն է ընտրում Դավիթը… Այսօր աշխատանքային օր