Դավիթ Բլեյանի համար խոստացված նոր՝ շղթայով ու երկանիվ հեծանիվը պարտեզում է, տուն չի հասել… Դավիթն իրիկունը հաշվում է իր հեծանիվները՝ կարմիրը, որ տանն է՝ երեք անիվով ու խցով, դեղինը, որ պարտեզում է միշտ, կապույտը՝ նորը… Ու հանկարծ, իր կապույտ-նոր հեծանիվն է պահանջում.
– Հենց հիմա գնա՛ բեր, ինչո՞ւ եք թողել պարտեզում, – պահանջում է մայրիկից:
Արդար լինենք, Արմինե մայրիկն է վրիպել, չի կարևորել.
– Դե լավ, ի՞նչ վռազ է… Չփախավ:
Չարացած է իմ հեծանվի վրա ու մուռը Դավթի հեծանվից է հանել… կամ էլ ուշքն ու միտքն իր ավտոպարապմունքներն են… Օրեր է հաշվում, թե երբ է նստելու իր մեքենան… Փոխանակ իր բաց կապույտ հեծանվով միանար մեզ՝ երեք դառնայինք, մի անգամ չի մոտեցել իր անունով Ամերիկայից հասած թառլան ձիուն, որ երեկ մոլորվածի պես հասել էր «Սեբաստիա» համերգասրահ՝ ընդհանուր սեմինար-պարապմունքին, սրճարանում միայնակ-մոլոր սպասում էր… Ո՞ւմ:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ադրիանայի ծամակալի ու թունոտ բաների մասին

Երևանյան քննչական մեկուսարանը և հիվանդանոցը բանտի են նման՝ յուրահատուկ հոտով գաղջ (չօդափոխվող), երկա՜ր ձգվող միջանցք՝ ձախ ու աջ կողմերում՝ դռներով խուլ, խցերով… Պառկի, հիվանդ ես, կալանավոր ես, պառկի-նստի-ընդունի… — Մենակ

Տուտուզները դեմ արած շփոթված, թե իրենցով հիացած բոլոր մեծերին…

Կարելի է պատկերացնել այն հետևանքները, որ մնացին մեր տանը Դավիթ Բլեյանի, իր Սոնա քրոջ ու Արմեն եղբոր իրիկնային հանդիպումից… Տեսնել էր պետք միասին լինելու այն խրախճանքը, երբ չորս, վեց և

Ծով պետք է լինել՝ մի կեղտոտ հոսանք իր մեջ ընդունելու՝ առանց կեղտոտվելու…

Որն է ճանապա՞րհը… Ծով դառնալը։ «Պետք է ծով լինել, որ կեղտոտ հոսանք ընդունելիս մաքուր մնանք, որ կեղտոտվելուց հետո էլ մաքրվենք»,- հետևելով Ֆրիդրիխ Նիցշեին՝ mskh.am-ի «Շողակն» ամսագրով ապսպրում է մեր Անի