– Ինչո՞ւ ա ջուրը թրջում մարդկանց մազերը… հայրիկ… Ինչո՞ւ ա ջուրը վերևից թափվում, ինչո՞ւ ա ջուրը ձեռքիս շիրան մաքրում-տանում,- լողավազան է մտել մարմելադ նոր կերած Դավիթը:
– Ինչո՞ւ ա ջուրը փրփուրին քշում-տանում: Ջուրն ու կեղտոտությունն ինչո՞ւ ընկերներ չեն…
– Մտքերով եմ, Դավիթ, սպասի…
– Դե, ասա՛, հայրիկ, առանց պատասխանի քո մտքերով առաջ մի՛ գնա…
– Յա՜խք, սրա մեջ խխունջ կա… Իսկ սրա մեջ ժավել կա, այս կոնֆետի մեջ կորիզ կա, որ ընկնի ատամիդ տակ, կոտրի ատամդ…
Տեսնո՞ւմ եք՝ որքան «չար» կա Դավթի ու իր ընկերների առօրյայի մեջ… Այնքան, որ տեղափոխվեց իմ մեջ…