– Ինչո՞ւ ա ջուրը թրջում մարդկանց մազերը… հայրիկ… Ինչո՞ւ ա ջուրը վերևից թափվում, ինչո՞ւ ա ջուրը ձեռքիս շիրան մաքրում-տանում,- լողավազան է մտել մարմելադ նոր կերած Դավիթը:
– Ինչո՞ւ ա ջուրը փրփուրին քշում-տանում: Ջուրն ու կեղտոտությունն ինչո՞ւ ընկերներ չեն…
– Մտքերով եմ, Դավիթ, սպասի…
– Դե, ասա՛, հայրիկ, առանց պատասխանի քո մտքերով առաջ մի՛ գնա…

– Յա՜խք, սրա մեջ խխունջ կա… Իսկ սրա մեջ ժավել կա, այս կոնֆետի մեջ կորիզ կա, որ ընկնի ատամիդ տակ, կոտրի ատամդ…

Տեսնո՞ւմ եք՝ որքան «չար» կա Դավթի ու իր ընկերների առօրյայի մեջ… Այնքան, որ տեղափոխվեց իմ մեջ…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Կատակ եմ անում, սա կրկես է։ Դու գործիդ նայիր…

Սուսան Մարկոսյանը գիտե, պատմել եմ իմ լուսանկարչությամբ զբաղվելու շրջանի մասին… Ինչո՞ւ հիմա չեմ լուսանկարում, երբ հեծանվով ու առանց հեծանվի, հետիոտն ու մեքենայով շատ եմ ճամփորդում… Ա՛յ, հիմա մանկավարժական ժողովից-ընդհանուր պարապմունքից

Բա ո՞վ ա ապուշ, մայրիկ

— Հայրիկ, արդեն Շուշի գնացել ե՞նք, հիմա Երևան ենք գնում. ես Երևանը սիրում եմ… Դավիթ Բլեյանը Դպրոց-պարտեզի իր խմբին է կարոտել, իր Սոնային, Շուշանին, Արմենին… Չնայած, երկու իրիկուն որ անցկացրեց

Ես խուլ չեմ, մեր տանը ոչ ոք չի հրամայում…

Ստուգեք-համոզվեք-հաստատեք… Դավիթ Բլեյանը առյուծի ձագ չէ, առյուծ է, ու տեսեք, իրիկունը ոչ միայն իր կռիվ է տալիս, պաշտպանվում իր հայտնի հոր, թվում է` լեգիտիմ (օրինակարգ) թելադրանքից-պահանջից, այլև մռնչում-սպառնում (տեսարան է)՝