— Վաղն ի՞նչ օր է,- իր սիրած հարցն է տալիս Դավիթ Բլեյանը…
– Վաղն ապրիլի 16-ն է, հինգշաբթի…
– Աշխատանքային օր է…- զարմանալի շարունակություն է ընտրում Դավիթը…

Այսօր աշխատանքային օր է, իսկ աշխատանքային օրվանից հետո մենք սկսելու ենք բնապահպանական ստուգատեսի՝ մեր ընտանեկան հայտի վրա աշխատել…

Դավիթը խորասուզված նայեց mskh.am-ում տեղադրված բոլոր նյութերը, որտեղ ես հեծանվի վրա եմ…

– Ինչո՞ւ ես բոլոր տեղերում հեծանիվ քշում…
– Դու, Դավի՛թ Բլեյան, նույնը չե՞ս անում՝ մեր տանը, պարտեզում…
– Դու փոքրացե՞լ ես,- շարունակում է:
– Այնպես, ինչպես դու, հեծանիվ քշում են բոլոր տարիքներում… կան հեծանիվներ փոքրերի համար, կան՝ մեծերի համար…
– Քո հեծանիվը բեր տուն՝ իրար հետ քշենք… Դու մեծ ես՝ մեծ հեծանվով, ես փոքր եմ՝ փոքր հեծանվով… Բա մայրի՞կը, – հարցնում է Դավիթը:
– Մայրիկն էլ ունի, որ գաս Մեդիա, մայրիկի հեծանիվն էլ կտեսնես…
Ընդգծված ուրախանում է։
– Քեզ էլ երկանիվ հեծանիվ կառնենք, կքշենք երեքով…
– Չէ, չեմ ուզում, ուզում եմ՝ ինձ այս հեծանիվը մնա երեք անիվով,- հաշվում է,- մեկ, երկու, երեք… սա է իմ հեծանիվը:
Տաթև քույրիկի՝ ժամանակին ընտրած հեծանիվը Դավթի ամենաընկերը եղավ ու կա… Քույրիկ եմ ասել, է՜: Համ էլ, թող Տաթևը որոշի հաջորդ հեծանվի ինչ լինելը…

Իսկ Դավիթը լողանալուց հետո տան մեջ կես ժամ զբոսնում էր երեք ակներով… Ինչպես ես՝ երեկ…
– Դպրոց-պարտեզ էլ ես եկե՞լ քո հեծանվով,- խոսքից խոսք անցումների մարդ է մեր հերոսը…
– Այսօր գալու եմ. կրթահամալիրը մեծ է, անգամ հեծանվով, հեշտ չէ մեկ օրում անցնել: Եվ դա լավ է: Հեծանիվն իսկական կրթահամալիրի տնօրենի համար է ստեղծված:
– Մեր խումբ էլ կգա՞ս…
– Անպայման. կգամ՝ քեզ, քո կուկուներին, քո քույրիկին հեծանիվը ցույց կտամ, միասին կքշենք, համ էլ մայրիկի հեծանիվը կբերեմ:

Կամ Դավիթ Բլեյանը, երբ կարդաց-լսեց Կարինե Խառատյանի ու Մելինե Սիմոնյանի անդրադարձն իր այս հայտարարությանը, ինքնուրույն գնաց դեպի զուգարան, բացեց դուռը, իջեցրեց տաբատը, հետո վարտիքը, հետո պուպուլիկն ինքնուրույն չիշիկացրեց ու անսովոր հայացքով շուռ եկավ դեպի ինձ… Սովորական հասունությո՞ւն…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ո՜ւֆ, էս շոգի հետ ի՞նչ անենք… Օդ, ջուր, կանաչ՝ ավելի շատ

Հուլիս-օգոստոսի, հատկապես այս օրերի օգոստոսի, ամենից շատ լսվող արտահայտությունն է. «Ո՜ւֆ, էս շոգի հետ ի՞նչ անենք, էս ի՜նչ շոգ է, սպանեց», ու այսպես շարունակ, իրար նման… Առօրյա, ամեն հուլիս-օգոստոսին կրկնվող,

Մեծանամ, մեծ ապուշ եմ դառնալու

– Դավի՜թ, ո՞ւր ես,- կանչում եմ բնակարանով մեկ, անհանգստացած նրա լռությունից։ – Դավիթը Դավթի սենյակում է, պյուրեն էլ նույն կարտոֆիլն է… համով է,- լսվում է հանգիստ պատասխանը։ Դավիթն իր սենյակում

Ասել եմ`անկատար-կիսատ-պռատ խոստում-խնդիր չի լինելու, չի մնալու

Դավիթ Բլեյանը սիրում է հարցնել. — Ե՞րբ է բացվում լույսը, պա՛պ, դու գիտե՞ս… — Գիտեմ, Դավիթ, գիտեմ և ինչպես… Ես թողարկում եմ վեց հարյուր յոթանասունյոթերորդ գիրն ավանդական-հաստատուն-բնական ընթացակարգով. առտու գիշերվա