— Վաղն ի՞նչ օր է,- իր սիրած հարցն է տալիս Դավիթ Բլեյանը…
– Վաղն ապրիլի 16-ն է, հինգշաբթի…
– Աշխատանքային օր է…- զարմանալի շարունակություն է ընտրում Դավիթը…

Այսօր աշխատանքային օր է, իսկ աշխատանքային օրվանից հետո մենք սկսելու ենք բնապահպանական ստուգատեսի՝ մեր ընտանեկան հայտի վրա աշխատել…

Դավիթը խորասուզված նայեց mskh.am-ում տեղադրված բոլոր նյութերը, որտեղ ես հեծանվի վրա եմ…

– Ինչո՞ւ ես բոլոր տեղերում հեծանիվ քշում…
– Դու, Դավի՛թ Բլեյան, նույնը չե՞ս անում՝ մեր տանը, պարտեզում…
– Դու փոքրացե՞լ ես,- շարունակում է:
– Այնպես, ինչպես դու, հեծանիվ քշում են բոլոր տարիքներում… կան հեծանիվներ փոքրերի համար, կան՝ մեծերի համար…
– Քո հեծանիվը բեր տուն՝ իրար հետ քշենք… Դու մեծ ես՝ մեծ հեծանվով, ես փոքր եմ՝ փոքր հեծանվով… Բա մայրի՞կը, – հարցնում է Դավիթը:
– Մայրիկն էլ ունի, որ գաս Մեդիա, մայրիկի հեծանիվն էլ կտեսնես…
Ընդգծված ուրախանում է։
– Քեզ էլ երկանիվ հեծանիվ կառնենք, կքշենք երեքով…
– Չէ, չեմ ուզում, ուզում եմ՝ ինձ այս հեծանիվը մնա երեք անիվով,- հաշվում է,- մեկ, երկու, երեք… սա է իմ հեծանիվը:
Տաթև քույրիկի՝ ժամանակին ընտրած հեծանիվը Դավթի ամենաընկերը եղավ ու կա… Քույրիկ եմ ասել, է՜: Համ էլ, թող Տաթևը որոշի հաջորդ հեծանվի ինչ լինելը…

Իսկ Դավիթը լողանալուց հետո տան մեջ կես ժամ զբոսնում էր երեք ակներով… Ինչպես ես՝ երեկ…
– Դպրոց-պարտեզ էլ ես եկե՞լ քո հեծանվով,- խոսքից խոսք անցումների մարդ է մեր հերոսը…
– Այսօր գալու եմ. կրթահամալիրը մեծ է, անգամ հեծանվով, հեշտ չէ մեկ օրում անցնել: Եվ դա լավ է: Հեծանիվն իսկական կրթահամալիրի տնօրենի համար է ստեղծված:
– Մեր խումբ էլ կգա՞ս…
– Անպայման. կգամ՝ քեզ, քո կուկուներին, քո քույրիկին հեծանիվը ցույց կտամ, միասին կքշենք, համ էլ մայրիկի հեծանիվը կբերեմ:

Կամ Դավիթ Բլեյանը, երբ կարդաց-լսեց Կարինե Խառատյանի ու Մելինե Սիմոնյանի անդրադարձն իր այս հայտարարությանը, ինքնուրույն գնաց դեպի զուգարան, բացեց դուռը, իջեցրեց տաբատը, հետո վարտիքը, հետո պուպուլիկն ինքնուրույն չիշիկացրեց ու անսովոր հայացքով շուռ եկավ դեպի ինձ… Սովորական հասունությո՞ւն…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ինչպես առավոտը՝ Վալեում թե Մերկուրիում, գուցե Բերկրիո՞ւմ…

Հիմա կեսգիշերն անց է, մեկին մոտ. իսկ երեկ իրիկունը 8-ի-9-ի արանքում, հիմա պարզվում է՝ հանգել եմ… ինչպես Դավիթ Բլեյանը՝ ժամեր հետո, երբ այլևս ոչինչ չի կարողանում, երբ շարժվել՝ մտքով-մարմնով չի

Հունիսի իմ հեծանվախաղի ռեկորդը ու մնացածը՝ գրում…

— Դավիթ, Կուզյա, վեր կաց, ուշանում ենք,- Արմինեն այսպես է դիմում իր տղուկին, ինքը՝ քնած-ոտի, Դավիթը՝ արթուն-պառկած… — Ես, երբ ուզենամ կարթնանամ, հիմա քնում եմ… — Այդպես ո՞նց կլինի, ես

Հաղթահարած… Անհամբեր: Ոգևորված, անպատմելի ուրիշ…

…. Ու Սոնա Փափազյանը պարտադրեց և՛ վերնագիրը, և՛ սկիզբը իմ օրվա գրի. ««Սեբաստացիներ» երգչախմբում երգելը միֆային մի բան էր: Լսում ես, վայելում, քթիդ տակ երգում նրանց հետ, հուզվում, մտահորիզոնումդ չկա՝