Դավիթ Բլեյանը նման է զեբրի՝ վագրաձիու… Կհարցնե՞ք՝ ինչո՞վ… Զեբրի գծերով այս շորն է հագել, մայրիկն էլ շեշտել է.
– Ոնց որ զեբրիկ լինի իմ տղուկը…
Դավիթը թողել է ամեն ինչ (առավոտ է, պիտի ժամանակին գործի-դասի-պարտեզ հասնենք) ու իր գրադարանի գրքերում զեբր է փնտրում… Լավ է, շուտ գտավ…
– Էլ ինչո՞վ եմ ես զեբր… Ի՞նչ է ուտում զեբրը… Որտե՞ղ է ապրում… Ինչպե՞ս է ծնվում… Ո՞վ է պահում զեբրի բալիկին: Զեբրը մարմնի վրա քանի՞ գիծ ունի։
Ա՛յ, Արմինե, ուրիշ շոր չունե՞ր այս տղուկը. դե, հիմա, օրագրի ընթերցող, պատասխանի՛ր, գրիր՝ ամեն ինչ իմանանք զեբրի մասին… Իսկ մենք հիանում-զարմանում ենք մեր զեբրիկով: