— Դավիթ, դու սրիկա ես,- զայրացած է մայրիկը… Դավիթը չի թողնում՝ լողանալուց հետո ականջները սրբի, դեղը չի խմում, որքան էլ՝ այն քաղցր է մոշի հյութի պես… Ամբողջ գիշեր մորն անհանգիստ
Սվետա Ճաղարյանը՝ իր երաժշտության ուսումնական կենտրոնով, այս անգամ` Լիլիթ Առաքելյանով, Հասմիկ Մաթևոսյանով, Լիլիթ Գրիգորյանով, Տաթև Աղաջանյանով, ամանորյա իսկական նվեր մատուցեց մեզ երեկվա համերգով… Երաժշտությունը, եթե հանրակրթություն է, կարող է ուսուցանվել-յուրացվել-ազդել մարդու
Ի՜նչ լավ բան է ասուլիսը, գտնված… Հայտարարում եմ, որ ասուլիս եմ տալիս. 2014-ը ամփոփելու եմ ասուլիսով։ Մեկը հարցնի՝ ո՞նց ես տարին ասուլիսով ամփոփելու։ Կգաք՝ կիմանաք… Չեք գա՝ էլի կիմանաք… կլուսաբանեն mskh.am-ի լրատվականները… Կարևոր
Փորձում եմ մանկավարժորեն շեղել Դավթին «համբալը» վատ իմաստով օգտագործելու գայթակղությունից՝ «համբալն» անբանը չէ, բանող, աշխատող մարդն է. բա ես համբալ չեմ, ի՞նչ եմ, է… – Իմ համբալն էլ ե՞ս, հայրիկ…
Ամենաշատը հիմա չեմ սիրում փուչիկի ճռճռոցը գիշերվա ժամը 3.00-ին, 4.00-ին, 5.00-ին, երբ սենյակից սենյակ խարխափելիս (հո բոլոր լույսերը չե՞մ վառելու, երբ Երևանը քնած է) նրանք
Դավիթ Բլեյանը վերջին օրերին հաճախ է գործածում «Երբ ես փոքր էի, հիշո՞ւմ ես»… Երեկ ձեռքին հայտնվեց ծծակով ջրի շիշը, այն դեպքում, որ երբեք ծծակ չի գործածել… Ծծակով շիշը, չամաչեց, տանից
Այս պահին, առտու 04.00-ին-04.30-ին Երևանի Խանջյան և Չայկովսկի փողոցների խաչմերուկում ձյուն չի գալիս, Նառա Նիկողոսյան… Քո նշած պահին՝ 00.04, Դավիթ Բլեյանից փախած (այ քեզ ամենախոս-անհոգնել մարդ), քնած եմ եղել… Բնակարանի իմ
— Պապ, ի՞նչ ես անում: – Գրում եմ… – Ի՞նչ ես գրում… – Օրագիր: – Օրագիր ես գրո՞ւմ, հայրիկ, ո՞ւմ համար ես գրում… Հնչեց, որպես հռետորական հարց. անպատասխան թողեցի… – Տես,
Տարին գոնե երկու անգամ, ծննդյան օրը՝ հունիսի 14-ին և դեկտեմբերի 20-ին` մահվան օրը, իմ քույր Էմման մեզ՝ իր ընտանիքին, մեր ընտանիքներին ու էլի հարազատների, շարունակում է հավաքել ֆիզիկական միջավայրում, ու
Ի՞նչ կլիներ, եթե… Ես առտու 04-ին չարթնանայի, չսկսեի իմ օրը, ինչպես այս շաբաթ օրով՝ դեկտեմբերի 20-ին… Մինչ Արմինեն ու Դավիթը զբաղված էին իրարով, իրիկունը 10-ին շատ մոտ, ես անջատվում էի, միայն