Կիրակին ես անցկացրի Հանրապետության հրապարակում․․․ Մեր տունը, շենքը հրապարակից երկու քայլի վրա է, բայց ես, եթե հեծանվով չեմ, շրջանցում եմ․ մեր հրապարակը առօրեական, մարդու համար չէ, չգիտես՝ մեքենաների՞նն է, դեպի
Օրագրային սևագիր-նախագծային գրառումները վերջին օրերի՝ չօգտագործված, իրենց տեղին-ժամանակին լուռ ու համառ սպասող, անաղմուկ-մունջ՝ խաղաղ գործելու-ստեղծելու-փոխանցելու էին վերաբերվում․․․ Հրապարակի, Նիկոլի ղեկավարած շարժման—քայլքի-հավաքի ֆիզիկական ազդեցությունն է ինձ վրա․․․ Պատկերացրեք, քաղաքացիական անհնազանդության երթը,
Չարենցի 1936-1937թթ տնային կալանքի, բանտի, կյանքի վերջին՝ դատապարտվածի գիրն է իմ սեղանին, Հրանտ Մաթևոսյանի ճաշակով հրամցված վերջերգը Չարենցի։ …Շնորհակա՛լ եմ, Տե՜ր, այն ամենի համար, Որ տվեցիր դու ինձ կյանքում իմ
Կանչեր կյանքի, կարոտ աննինջ Եվ մոռացման տրտունջ անբառ… Չարենց Հիմա ես Չարենց եմ կարդում… իմ օրվա ճաշակով. բարձր էլ՝ լսելի ձեզ, քեզ համար, ընթերցող, կկարդամ, իհարկե… Ես լիազորություն չունեմ փողոցի`
Աշխատի՛ր, տոկա՛ անդադար, ստեղծի՛ր անդուլ — դա կամուրջ է. Դրանո՛վ ես շինում դու աշխարքը, դրանո՛վ քանդում — դա կամուրջ է. Դրանով սերմանում ես կյանքեր, մեռնելով՝ հառնում դրանում. Հուրհուրա խանդո՛վ, իմաստո՛ւն,
Ես այդպես էլ չինքնահաղթահարվեցի՝ երեկ երեկոյան որևէ ժամի Հանրապետության հրապարակի պարմանի-ծովի առաջ կանգնելու համար… Իսկ ծովը… մեծ է… ուրիշ կերպ, քան Հեմինգուեյի ծերունին հայտնի, թե Էքզյուպերի օդաչուն հանճարեղ չես ասի…
Վարդան Հարությունյանի, որ այս կենսագրականն ունի (վիքիպեդիան, հանրագիտարան եմ ասել, հընթացս, յուրաքանչյուր գործողի հետքը պահում-ներկայացնում է), ում նկատմամբ 1988-ից՝ 30 տարի անփոփոխ, հարգանք եմ տածում, ում հետ, սիրով ասեմ, ընկերներ ենք, ում
Կիրակի է։ Արմինեի բկաբորբը՝ անգինան, կտրուկ փոխվեց ուժեղ գրիպի, անկողնային ռեժիմով, ես ու Դավիթն էլ՝ խնամակալ անշնորհք․․․ Ինտերնետի, նրա TV-սոցցանցի եթերում Սիրիան է՝ Ամերիկայի, Բրիտանիայի, Ֆրանսիայի մութի մեջ հրթիռա-ռմբահարումների լուսահետքերով-հռնդյուններով,
Սա, որպես վերնագիր-սկիզբ, առանց որի չի լինում։ Ո՜նց էի մոռացել իմ օրագրի, իմ օրվա անընդհատ-ծիսական բլոգապատման մասին․․․ Մտահան էի արել․․․ Լավ է, բլոգումս բոլոր 1344-ը, նաև վերջինը, մարտի 31-ի, «Ինչ
Տեսնո՞ւմ եք, Հայաստանը՝ իր Գյումրու, Աշտարակ-Արագածոտնի, Արտաշատ-Խոր Վիրապի, Այնթապ-Փարաքարի ուսումնական-հայրենագիտական, «Բարեկամություն» ճամբարը՝ իր հայաստանյան մարզերի, Թիֆլիսի, Բակուրիանիի, Ջավախքի… Ստամբուլի մանկավարժական նորարարության փոխանակման նախագծերով հանձնել եմ ձեզ, սեբաստացի գործընկերներ, ինձ պահել