Իմ գիրն էլ դառնում է երգ ճանապարհի… Իմ սիրտը, իմ միտքը ու մարմինը այս օրերին ճամփեքին է, սեբաստացի ուսուցիչների տարբեր նախագծային խմբերով. ո՛չ մի խտրություն՝ ո՛չ ճամփի, ո՛չ ճամփի ընկերոջ․․․ Ու
— Ծի՛լ, ա՛յ կանաչ ծիլ, ի՞նչ անեմ, որ դու մի գիշերվա մեջ настоящий здоровяк դառնաս․․․ ,- իրիկունը քնելուց առաջ դիմում է Դավիթը պլաստիկե բաժակի միջի կանաչին․․․ թաքուն․․․ Երեկ, երբ ես
Մանկապատանեկան գրական-մշակութային երկշաբաթյա «Լուսապսակ» հանդեսի խմբագիր Ծովինար Տիրատուրյանը, իմ անզուգական հարսիկ, «Իմ նոր հայրենիք, հզոր հայրենիք» խորագրի խմբագիր` Սվետա Դանիելյանը, առաջարկել են հանդես գալ իմ խոսքով… Ու ես ուզում եմ
«Շատ լավ»-ը ցանկություն է… Որպես գնահատական ոչ միայն չեմ օգտագործում, այլև տիարի իրավունքով թույլ չեմ տալիս գործածել։ Մեզանում լա՜վ-ը արդեն լավ է, հատկապես որ լավ-եր են, լավ-ը շատ է։ Լավ
Հիշողությունը երևակայություն է: Որովհետև ինչ-որ հիշում ես, նման չէ ճշգրտորեն քո տեսածին, և քանի որ տեսածը տարբեր է, քո հիշողությունը մի աստիճանն է երևակայության: Իսկ երևակայությունը վերհիշված իրականն է: Այսքան:
Վիլյամ Սարոյանին որ հետևենք (իր միտքն է վերնագիրն իմ դարձել օրվա 1478 -րդ գրի), վստահ, ես անկարգապահ եմ ապրում․․․ Ու խոսք եմ տվել, զոռով ձգում-քաշ եմ տալիս գիր գրի հետևից,
Երեկոյան իննին ես պիտի տանից դուրս գամ, քայլքով հասնեմ 1-in.am… Եթեր ունեմ: Լուսինե Բադալյանը կարևորում է իմ խոսքը․ Լուսինեին ո՞նց մերժես։ Դավիթ Բլեյանը հանկարծ մոտենում է դռան մոտ ինձ ճանապարհող
«Մեր փոխարեն պիտի խոսեն մեր կտավները»։ Վան Գոգ Իսկական կինո, հինգ րոպե տևողությամբ․․․ Հյուսիսի դպրոց-պարտեզի Սոնա Կարապետյան, Անուշ Ավետիսյան դաստիարակչական զույգի՝ ֆիլմի հեղինակների, 2 տարեկանը չբոլորած Անուլն էլ՝ գխավոր պերսոնաժներից․․․
Իրիկունը ուշ, քնելուց առաջ, երբ Բուշ Լուսինեի, Մարալ Կարապետյանի, Միջին դպրոցի ութերորդցիների, տեխնոլոգների խմբով վերադարձել էինք Արատեսից, բոլոր մասնակիցների համար՝ տպավորիչ ու դպրական կենտրոնի առաջընթացի համար կարևոր աշխատանքային օրերը թողել
Շարունակե՞մ Հանրային առաջինի եթերում լսել-դիտել Բադեն-Բադենի փառատոնային դահլիճում ներկայացված՝ Ջուզեպպե Վերդիի «Տրավիատա»-ն. բեմադրությունը, ձայները, գույները, շարժումները այնքա՜ն ազդեցիկ են, որ գամել են ինձ էկրանին առտու հինգից․․․ վեցն անց է արդեն…