Հայաստանը բռնած պրիմիտիվիզմը կամ պարզունակությունը (Վահե Հովհաննիսյանի հետ դժվար է չհամաձայնելը) խեղդող ազդեցություն ունի. չկա քննարկում, չկա փոխանցում… 2018-ի ապրիլից Հայաստան մտած անձնային-հանրային-պետական կյանքի փոփոխությունների հնարավորությունը չենք կարող այսպես հեշտ
Հեւքն է կուրծքիս, թարթիչներուս վրա՝ փոշին։ Սիրտս սափորն է դատարկ, Ու ես կերթամ դեպի աղբյուրը լույսին… Դ. Վարուժան Կիրակնօրյա իմ գիրն այսպիսին է՝ որպես ֆեյսբուքյան արձագանքը նրա, ինչ հասցրի կարդալ
Արատես նախագծային խմբով մեր երեկվա այցն ու ճանապարհը՝ ոնց որ հայելու մեջ։ Մենք մե՞զ էինք տեսնում, մեր շուրջը՝ աջ ու ձախ, և՛ գնալիս Երասխով-Սևակավանով-Արենիով, Արփայի հովտով, Եղեգիսի կիրճով անձեռակերտ, և՛
— Ոչ մի տեղ գնալ չեմ ուզում․ ուզում եմ մնամ, քանդակի դպրոցում աշխատեմ… Երեկ, օրվա վերջում, երբ ես «քաղաք» էի մեկնում, լրագրող, սեբաստացի Մարիամի հայրիկ Մհեր Արշակյանի հետ հեռուստազրույցի «Ֆակտոր
Ու պատուհան՝ դեպի սեբաստացիական աշխարհը բացվող, որ օրվա աշխույժի իմ թափի մեջ չի երևում… Դիրքի հարց է. դրա համար չի՞ ստեղծված պատուհանը՝ աշխարհը քեզնից դուրս տեսնելու համար… Մի օրում այսպիսի
— Ես մեր տան հաքերն եմ… Ինչ լինում է ձեր թվային գործիքների հետ՝ ինձ ասեք,- հայտարարում է Դավիթ Բլեյանը ու ընդամենը վայրկյաններ ծախսում իմ-մեր նոթբուքի թերությունը վերացնելու վրա… Իսկ հաքեր
Իրիկունով տուն եմ մտնում… Երբ հյուրասենյակում, Դավթի, Արմինեի հետ տարված ենք զրույցով, Աստղիկը՝ օրորոցում, Դավիթն իմ խնդրանքով փոխում է մուլտերի իր ալիքը «Եվրոնյուզ»՝ ինչպես ինքն է ասում, իմ մուլտերի ալիքը…
Իմ ծանրաբեռնված սեղանն էի մաքրում-ազատում թղթերից տարբեր, գրառումներից՝ ելքով դեպի թղթի թափոնի հավաքման՝ գրասեղանին կից տոպրակը. սենսեյ Հայկուհի, կարդո՞ւմ ես։ Այսպիսի նշումներ քաղեցի-բերեցի գիր… — Որտե՞ղ են քանդված տների քարերը,
Կրթահամալիրի Միջին դպրոցի 9-րդ դասարանցիների հետ Հասմիկ Թոփչյանը սղագրել է 24TV-ում «Նիկոլի ձեռքին կա գործիք, որ մինչև այդ ոչ մեկի մոտ չի եղել, դա նրա առավելությունն է» հարցազրույցը։ Կարդացեք՝ որպես
Հեշտ չէ մեր Շուշոյի՝ Շուշան Բլեյանի համար։ Հերիք չէ՝ ժամանակ է գտնում աշխատանքի-ուսման միջև, կտրվում-գալիս է իր աշխարհը դարձած Վիեննայից մեր աշխարհը մնացած Երևան, դեռ ինչքա՜ն մարդու՝ մեկը մյուսից հարազատ