Ուղղակի անկեղծ Ջան, ջան, ջան աշուն է, Տես, տես, տես՝ նախշուն է, Տանձ ու խնձոր ուտելու Նա մեզ այգի է կանչում:
Դավիթ Բլեյանը, Slim production-ն ու Մեդիալաբ—ը իրար շարունակում են ու ստեղծում իմ օրվա գիրը․․․ Ես քնել արթնացել եմ մի անգամ, կես գիշերվա մոտ է․ Պուտինի այս ծավալուն հարցազրույցն եմ լսում․․․ Արմինեն
Կուզեի տեսնեիք՝ այսօր, ճիշտ ժամը 10։50, Արևելյան դպրոցի Տաթև Սահակյանի 6 տարեկան առաջին դասարանցիներին մեր ծածկած լողավազանում, յուրաքանչյուրը՝ խնամված, լողորդի արդուզարդի մեջ, շողշողուն, երջանիկ ջրի չլմփոցով… Անուշի նման հմայիչ մարզիչով, Տաթևի
Հուզիչ ժամեր անցկացրինք երեկ՝ կիրակի օրով, Շուշին հարկադրաբար թողած բնիկների՝ Միշա—Նազիկ պապիկ—տատիկների, 8 հոգիանոց հարազատ ընտանիքի անդամների հետ, Երևանին կպած Քասախի խրուշչովկա շենքի կազարմա—բնակարանում․․․
«Ուղղակի անկեղծ» շարքը պատումի իմ բլոգում ընդհատվեց, ինչպես սեպտեմբերի 27-ի պատերազմով շատ գործեր ընդհատվեցին շատերիս կյանքում։ Շարունակում եմ։ Շնորհակալ եմ Սուսան Մարկոսյանին, Զառա Առաքելյանին, Քնարիկ Ներսիսյանին՝ իմ նախաձեռնությամբ 1992թ—ի նոյեմբերին ստեղծված
Անունն այս դուրս կբերեք, հենց կարդաք կրթահամալիրի Արևմտյան դպրոց—պարտեզի 4-րդ դասարանցի Էվելին Սաֆարյանի ուսումնական բլոգում իր «Ինչպես դարձա սեբաստացի» հրապարակումը, որ տրամադրել է իմ կինը՝ հայտնի դարձող սովորողի մայրենիի ուսուցիչ Արմինե Աբրահամյանը։
Երբ դժվար—անելանելի է, հայերիս փրկությունն է դառնում մեռնեմ—պրծնեմ—ը․․․ Այստեղի՞ց են մեր պատմության մեջ շատացող հերոսամարտերը․․․ Իմ մտքից չի ջնջվում Ռուսաստաններից Շուշի եկած մեր հայրենակիցը հռչակավոր, ով օրեր առաջ չէր պատկերացնում Շուշին նվաճված ադրբեջանցիներով—թուրքերով․․․