Հուզիչ ժամեր անցկացրինք երեկ՝ կիրակի օրով, Շուշին հարկադրաբար թողած բնիկների՝ Միշա—Նազիկ պապիկ—տատիկների, 8 հոգիանոց հարազատ ընտանիքի անդամների հետ, Երևանին կպած Քասախի խրուշչովկա շենքի կազարմա—բնակարանում․․․

Սեբաստացի դարձած 10-րդցի Աննա Սահակյանից սկսած մինչև Նազիկ տատիկ, բոլորի աչքերը լցվում են, հենց իրենց տղամարդ զինվորների՝ Դավիթ Բլեյանի հերոս—եղբայրների՝ Արթուրի, Արամի կամ Դավիթ Խաչատրյանի անունն ես տալիս․․․ Արցախում են, առաջնագծում, ընտանիքներն էլ՝ իրենց համերաշխ մի տանիքի ներքո, բազում խնդիրներով—հոգսերով․․․Վերադարձին մեզ հետ է անցյալ տարի Հարություն Թոփիկյան մաեստրոյի ղեկավարությամբ Սեբաստացիներ երգչախմբի արցախյան համերգաշարի՝ Շուշի—Ստեփանակերտի ուղեկից, ռմբակոծումների ամենաթեժ շրջանում Շուշիի պաշտպան, երիտասարդական գործիչ Քրիստինե Խաչատրյանը, որ պատմում է, պատմում, շարունակում այնքան կարևոր—հուզիչ զրույցը՝ բաժանումով ընդհատված․․․ Այնքա՜ն էական—վստահելի մանրամասներ իմացանք արցախցի մեր հայրենակիցների, դեռ թարմ պատերազմի ու նրա հետևանքների մասին տոկուն—համերաշխ ընտանիքից․․․ Բարի ծառայություն տղաներին, իսկ ես, Արմինեն, Դավիթը խաղաղվեցինք մի տեսակ, Աստղիկը ձեռք բերեց տատիկ—պապիկ, քույրիկներ, Մխիթարի նման հոպարիկ․․․ Իհարկե, մենակ չենք թողնի, Շուշին ինձ համար նախ և առաջ մարդիկ են, այս մեծ ընտանիքը․․․ Ու ինձ համար կարևոր է, թե հարազատ ընտանիքի տպավորիչ պատանի—երիտասարդները ինչ որոշումներ են կայացնում. կօգնենք, իհարկե, նրանց ապրելով ապրեցնելու ընթացքի մեջ․․․ 

Աստղիկը փափուկ կապիկ ստացավ, չի բաժանվում ո՛չ Միշա պապիկից, ո՛չ նրա նվիրած կապիկից, այս կապը իրիկունը դարձավ լեզվախաղը Աստղիկի՝ կապիկ—պապիկ, պապիկ—կապիկ… Դավիթը նոր մի արջուկ ունեցավ, մենք էլ ահա իրիկունով չենք բաժանվում՝ մեր մտքերը նրանցով թարմացած Արցախ աշխարհում են, մեր կյանքում իրական հայրենիքի փխրուն—սիրուն կենտրոն Շուշիում․․․ 

Իսկ կիրակի օրը իր առաջին կեսով՝ առավոտ—կանուխով, այսպիսի շարքերով լուսանկարչական այլ գույների—ձայների առանձացված աշխարհ էր․ Աստղիկը, ես ու մեր միշտ անսովոր—սպասված հանդիպման ծնունդը օրվա․․․ Աստղիկը ինքնուրույն լողում է, միասին նուռ ենք ըմբոշխնում․․․ Ես էլ՝ Աստղիկի կապիկ—պապիկ—պապայիկը… 

Իրիկունը ուշ, Լիլիթ Բլեյանի փոխանցումով խոնարհաբար լսեցի Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Սրբազանի խոսքը։ Սրբազանը անակնկալի բերեց ու հույս փոխանցեց․․․ Համարձակվեմ Սրբազանին հակառակվել մի բանում այսպես, գլխավորո՞ւմ.
Ես սեպտեմբերի 27-ը, բուն պատերազմը՝ իր սկզբով, կնշեմ որպես ամոթի և խայտառակության օր․․․ Պատրանքը հաղթանակի, որ հնարավոր դարձրեց պատերազմը, որ․․․ Աստված պահապան, Սրբազան հայր․․․ 

#1901