Ուզեցել եմ ու ստացել՝ թևեր. Տա-թև աղջիկ եմ ուզեցել Տաթևում, վանքի բարձունքում կանգնած, հայացքս՝ դեպի Որոտանի կիրճը, ուրիշ ի՞նչ պիտի ուզենա տղամարդը, որ… չունի… Թևեր… Ուրիշ ի՞նչ պիտի ուզենա մարդը՝
Ապարանի Լուսագյուղը, ուր մենք այցելել էինք տիար Գևորգ Հակոբյանի, Ռուդիկ Սահակյանցի, Կարինե Պետրոսյանի հետ, որպես ամառային վրանային-դաշտային հայրենագիտական ճամբարի հնարավոր վայր, ծանոթանալու համար, իմ մեջ տպավորված մնաց իր դպրոցով… որպես
Հեծանվի, վազքի ու լողի (տրիաթլոն) հայաստանյան ֆեդերացիայի ղեկավարությունն էր այցելել մեզ՝ ուսումնական ճամբարներին, մեր հնարավորություններին, մեր նախաձեռնություններին ծանոթանալու, գործընկերություն հաստատելու համար: Ֆեդերացիան տրիաթլոնի միջազգային ֆեդերացիայի անդամ է. բոլոր երեք մարզաձևերն
Դավիթ Բլեյանն իր նոր կոշիկներն ամառային, որ մայրիկի հետ է գնել, սկսել է շատ հավանել, այնքան, որ ոչ միայն մինչև քնելը ոտքերից չհանեց-չփոխեց, այլև ուզում էր դրանցով քնել։ Իրիկունը ժամը
Թեև գալիս եք դուք ալիքների նման և աստղերի Ձեր ճանապարհի՜ն, ձեր կոչումի՜ն, ձեր ընթացքի՜ն անգետ — Բայց լինելու է ձեր երթը այս դժնի ու լուրթ ափերին Արևներից, աստղերի՜ց ավելի ուրույն
Երեկ, օրինակ, շատ փոշմանել եմ, որ չեմ մասնակցել Գեղարվեստի տանիքի առավոտյան պարապմունքին. ա՜յ հավես, հունիսյան առավոտը՝ տանիքում, դպրոցի հետ, դիմացը՝ Մասիսը… ինչպես երեկ՝ ժամը 7-ի 8-ի արանքում, երեկոյան հեծանվով Մեդիայից
Դավիթ Բլեյանը դառնում է 3,5 տարեկան. առանց ծեսի նման բաները չեն լինում, եկեք այդ օրը տասներեք մեր լողավազանները կանգնեն ստուգատեսի՝ իրենց բանգլադեշյան լողափերով. եկեք լողափերի բարելավման նախագծերի մեկնարկ հայտարարենք, եկեք
Օր-գիշերս խառնվել է, ու ես քիչ ժամանակ ունեմ օրվա իմ գրի՝ 355-րդի համար: Իմ տարիքում, իմ ապրածով գրելս ո՜րն է. մեկ է՝ պատմում եմ, գրանցվե՜ր խոսքս, ծրագրով դառնար գիր, տեքստ…
Արթնացա պատմելու-գրելու պահանջով. Սուսան Մարկոսյանի «Դպիրը» գարնանային՝ Սուսան Հովհաննիսյան թարգմանիչով (թե չէ Նազենի Հովհաննիսյան ա՜ստղ), Էմանուել Ագջոյան հեղինակով ու իմ միշտ սիրելի Փոյայով, mskh.am-ի գլխավոր էջը՝ իր մանկավարժական ամենշաբաթյա սեմինարի ու
Դավիթ Բլեյանի հետ վերընթերցում ենք «Սասունցի Դավիթը». ժամը 7.00-7.15 առավոտյան ես նստում եմ Դավթի մահճակալի եզրին, կարդում Թումանյան Հովհաննեսի՝ մեզ հիացմունք պարգևող էպոսի մշակումն այնտեղից, որտեղ նախորդ օրը դադար էինք