Ապարանի Լուսագյուղը, ուր մենք այցելել էինք տիար Գևորգ Հակոբյանի, Ռուդիկ Սահակյանցի, Կարինե Պետրոսյանի հետ, որպես ամառային վրանային-դաշտային հայրենագիտական ճամբարի հնարավոր վայր, ծանոթանալու համար, իմ մեջ տպավորված մնաց իր դպրոցով… որպես միջնաբերդ: Թվում է՝ գյուղում ամենուր եղանք՝ բացի դպրոցից։ Ամենակենտրոնում, ամենախնամված շենքով, բակով՝ այն, իսկապես, միջնաբերդ էր հիշեցնում՝ անմատչելի-փակ տարածք, թե՛գյուղի, թե՛ դրսի համար… Իսկական ամառային ճամբար կդառնար՝ հարյուրավոր երեխաների վայելք, հայրենիքի իմացում պարգևելով, կյանք կբերեր մարող գյուղին, իսկ այսպես, քննական «լուրջ կենտրոն» է իրեն զգում ընդամենը հարյուր սովորող էլ չունեցող գյուղի համար:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ցնծության ավետի՛ս. ծաղիկ աղջիկ Շուշան Բլեյանը քսան տարեկան է արդեն…

Հոբելյանական համերգը, որի խոստումը հնչել էր իմ ավագ եղբոր տանը 2015թ. հունվարի 10-ին, չեղյալ չի հայտարարվել, տեղափոխվել է սեպտեմբերի առաջին կես. այսպես է որոշել Շուշան Բլեյանը՝ խորհրդակցելով իր ավագ քրոջ՝

Այսպես էլ ապրում ենք

Երևանյան մետրոն էլ իր այս տեսքով կարծես ցուցադրական ուսումնական վարժասարք լինի… 1981թ. գործարկման պահից այսքան տարի՝ անշարժ-ավարտուն… Այսպես էլ ապրում ենք… Ես խուսափում եմ «Զորավար Անդրանիկ» կայարանից, որքան էլ այն հարմար

Ծննդյան օրվա նշումը, ինքնության հաստատումը, բարձունքի նվաճումը հայրենիքի հետ կապի նորոգում

Հայաստանի, Երևանի, Բանգլադեշի ամենա-հուշարձանն ինձ համար Արարատն է. Դեպի լյառը անհաս ու վեհանիստ Դեպի գագաթը բարձր, որ իր ժողովուրդը Համարել է հավետ իր գոյության խորհուրդը, — Որ ճաշակե այնտեղ հավերժական