Դավիթ Բլեյանի հետ վերընթերցում ենք  «Սասունցի Դավիթը». ժամը 7.00-7.15 առավոտյան ես նստում եմ Դավթի մահճակալի եզրին, կարդում Թումանյան Հովհաննեսի՝ մեզ հիացմունք պարգևող էպոսի մշակումն այնտեղից, որտեղ նախորդ օրը դադար էինք տվել: Այսպես կտոր-կտոր, ամեն առավոտ, 15 րոպե: Դավիթը, իբր աչքերը փակ, իբր քնած, ո՜նց է լսում… Մեկ հարց, մեկ, իբր վրիպում, ու արթուն է մեր ունկնդիրը… 7.30 իջնում է մահճակալից՝ երեկվա իր անցուդարձի հարցադրումով…
– Տես, հայրիկ, հագել եմ նոր կոշիկ՝ առանց գուլպաների։
Իսկական Սասունցի Դավիթ…

Այցելեցինք միասին իմ աղջկան-թոռնիկին՝ Դավթի Տաթև-Արևիկ քույրիկներին, նրանց մայրիկ-տատիկ Կարինե Ջանոյանին, ում մասին շարունակում է հետաքննությունը… Կարինեն, Դավթի նկատմամբ իրեն բնորոշ անկեղծությամբ ու ջերմությամբ, շարունակում է հետաքրքրել Դավթին՝ ո՞վ է, ինչո՞ւ են Տաթևիկն ու Արևիկը շարունակում ապրել Կարինեենց տանը…
– Շուշանը Վիեննայից գա, որտե՞ղ է ապրելու. չեմ ուզում՝ Կարինեենց տանն ապրի, թող գա մեր տանն ապրի՝ Շուշանի սենյակում… Ես կմաքրեմ-կզարդարեմ սիրուն… թող հիմա՛ գա…
– Հայրի´կ, ինչո՞ւ մայրիկը հեծանիվ չի քշում, այլ մեքենա վարել է սովորում… Ինքը հեծանիվ ունի, ե՞րբ է հեծանիվ նստելու…
Այս հարցը զարմանքի չափ հետաքրիր է Դավթին…
– Ե՞րբ ես կկարողանամ մայրիկի հեծանիվը քշել…
Իսկ Արևիկին ու Տաթևիկին այցելեց մետրոյով, իր ընտրությամբ.
– Մետրոն ամենաարա՞գն է գնում… Դրա համա՞ր են մարդիկ մետրո նստում. հա՛մ հեծանվից է արագ գնում, հա՛մ մեքենայից, հա՛մ էլ տրոլեյբուսից…

Արևիկ քույրիկը ամեն օր հասունացող օրիորդ է. այս ե՞րբ այսպես… Հեշտ-սիրելի է Արևիկի հետ… Ինչքան խոսես, քո օգուտն է՝ կխելոքանաս, նրա սերնդի հայացքը քոնը կդառնա, հասկանալի-ընդունելի…
Արևիկը զգուշանում է Դավթից՝ հիանալով.
– Աշոտ պապի´կ, իսկական գազան է մեծանում…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Դավիթ Բլեյանի համար խոստացված նոր հեծանիվը պարտեզում է

Դավիթ Բլեյանի համար խոստացված նոր՝ շղթայով ու երկանիվ հեծանիվը պարտեզում է, տուն չի հասել… Դավիթն իրիկունը հաշվում է իր հեծանիվները՝ կարմիրը, որ տանն է՝ երեք անիվով ու խցով, դեղինը, որ

Հայրի՜կ, մենք իր ոռնոցի ձայնը կլսե՞նք

Դավիթ Բլեյանի հետ պայմանավորվել ենք. մեկ շաբաթով Մաշային ուղարկում ենք իր տատիկի մոտ, հեռավոր մի գյուղ, նրա արջին՝ հեռավոր անտառներ, թող առանց բռնության, առանց արհեստական կենցաղի ապրի ազատ, իր ընկեր

Պնչեթռուկ հայր ու որդի՝ իրենց նախածննդյան-ծննդյան գիշերով… Ասեք՝ շնորհավոր…

Քնեցի մեղքի զգացումով. Արմինեն՝ հագեցած ուսուցչական-ընտանեկան հոգսերով, գումարած այսպիսի երթևեկությամբ Երևանում մեքենայով, Դավիթ ու Արմեն երեխաներով ու Աշոտ Բլեյանով, Բանգլադեշից Խանջյան հասնելը. մա՜հ, կասեր Համլետ Խաչատրյան ճարտարապետ ընկերս… մնաց երկու