Դավիթ Բլեյանի հետ վերընթերցում ենք «Սասունցի Դավիթը». ժամը 7.00-7.15 առավոտյան ես նստում եմ Դավթի մահճակալի եզրին, կարդում Թումանյան Հովհաննեսի՝ մեզ հիացմունք պարգևող էպոսի մշակումն այնտեղից, որտեղ նախորդ օրը դադար էինք տվել: Այսպես կտոր-կտոր, ամեն առավոտ, 15 րոպե: Դավիթը, իբր աչքերը փակ, իբր քնած, ո՜նց է լսում… Մեկ հարց, մեկ, իբր վրիպում, ու արթուն է մեր ունկնդիրը… 7.30 իջնում է մահճակալից՝ երեկվա իր անցուդարձի հարցադրումով…
– Տես, հայրիկ, հագել եմ նոր կոշիկ՝ առանց գուլպաների։
Իսկական Սասունցի Դավիթ…
Այցելեցինք միասին իմ աղջկան-թոռնիկին՝ Դավթի Տաթև-Արևիկ քույրիկներին, նրանց մայրիկ-տատիկ Կարինե Ջանոյանին, ում մասին շարունակում է հետաքննությունը… Կարինեն, Դավթի նկատմամբ իրեն բնորոշ անկեղծությամբ ու ջերմությամբ, շարունակում է հետաքրքրել Դավթին՝ ո՞վ է, ինչո՞ւ են Տաթևիկն ու Արևիկը շարունակում ապրել Կարինեենց տանը…
– Շուշանը Վիեննայից գա, որտե՞ղ է ապրելու. չեմ ուզում՝ Կարինեենց տանն ապրի, թող գա մեր տանն ապրի՝ Շուշանի սենյակում… Ես կմաքրեմ-կզարդարեմ սիրուն… թող հիմա՛ գա…
– Հայրի´կ, ինչո՞ւ մայրիկը հեծանիվ չի քշում, այլ մեքենա վարել է սովորում… Ինքը հեծանիվ ունի, ե՞րբ է հեծանիվ նստելու…
Այս հարցը զարմանքի չափ հետաքրիր է Դավթին…
– Ե՞րբ ես կկարողանամ մայրիկի հեծանիվը քշել…
Իսկ Արևիկին ու Տաթևիկին այցելեց մետրոյով, իր ընտրությամբ.
– Մետրոն ամենաարա՞գն է գնում… Դրա համա՞ր են մարդիկ մետրո նստում. հա՛մ հեծանվից է արագ գնում, հա՛մ մեքենայից, հա՛մ էլ տրոլեյբուսից…
Արևիկ քույրիկը ամեն օր հասունացող օրիորդ է. այս ե՞րբ այսպես… Հեշտ-սիրելի է Արևիկի հետ… Ինչքան խոսես, քո օգուտն է՝ կխելոքանաս, նրա սերնդի հայացքը քոնը կդառնա, հասկանալի-ընդունելի…
Արևիկը զգուշանում է Դավթից՝ հիանալով.
– Աշոտ պապի´կ, իսկական գազան է մեծանում…