Դավիթ Բլեյանն իր նոր կոշիկներն ամառային, որ մայրիկի հետ է գնել, սկսել է շատ հավանել, այնքան, որ ոչ միայն մինչև քնելը ոտքերից չհանեց-չփոխեց, այլև ուզում էր դրանցով քնել։ Իրիկունը ժամը 11-ին դեռ պետք է բացատրեինք, որ քնելիս կոշիկները հանում են…
– Ինչո՞ւ են քնելուց առաջ հանում, որ կոշիկներով քնեն, ի՞նչ կլինի…
Մարդն ուզում է հասկանալ…
Իրիկունը երկա՜ր երկինքը լուսավորվում էր կայծակի լույսով, Դավիթը պատշգամբից հիացավ աղեղնաձև կայծակով, հորդառատ անձրևով, մեր երկինք հանկարծ խուժած, քաղաքը բռնած այս տարերքի ձայներով, հետաքրքրվեց նրանց ծագումով… Ամեն ինչ՝ անձրևի, ամպրոպի, կայծակի, հորդառատ անձրևի մասին, հետաքրքիր դարձավ…
– Արի երկուսով հիանանք մեր պատշգամբից, հայրի՛կ…
– Ի՞նչ կլիներ, որ հիմա երկուսով հեծանիվ քշեինք դրսում… Հիշո՞ւմ ես, հայրի´կ…
Որքան էլ՝ տեսակով զգույշ է մեր հերոսը, որը խելքի նշան է, կուզեմ՝ տղամարդը, մարդը, ում որպիսության համար ես կրում եմ ուղիղ-անձնական պատասխանատվություն, Սասունցի Դավիթ լինի՝ ուժեղ, խիզախ, ծուռ, հանդուգն, ամենահաս, երկրի իշխան, հայոց պահապան…