Արտակարգ համարվող պատահարները մեր կրթահամալիրում ոչ միայն չենք թաքցնում, այլև մեր ստեղծած կարգով հրապարակում ենք կայքում, փորձում հասկանալ՝ ինչու-ինչպես կատարվեց, արագ վերացնում պատահարի հետևանքները՝ կանխելու (բացառելու) դրա կրկնությունը… Ամենակարևորը, իհարկե,
Դավիթ Բլեյանին ամեն ինչ հետաքրքիր է. լողարանային մեր զրույցներից առաջ, հետո ու ընթացքում, առավոտյան ճոճվելիս հարցեր ու հարցեր… — Ինչի՞ համար են ականջները… — Ինչո՞ւ մարդը երկու ականջ ունի… —
Ամենուր՝ կրթահամալիրյան-բանգլադեշյան հուլիսյան տապում, կենդանի ուսումնական նախագծերում, որ ամառային դպրոցի հեղինակային խճանկար են ստեղծում մեզանում, սեբաստացի սովորող-ուսուցիչների տարբեր անհատական-խմբային նախաձեռնություններում ես 2015-ին խոստացված մեր կյանքի բեկումներն եմ փնտրում-առանձնացնում: Նոր դպրոցի
Զիկատար անունով բարձր, ամենաբարձր անտառային գագաթն ու Կողբ բնակավայրը՝ Տավուշ-Նոյեմբերյանի ամենամեծ գյուղն ինձ կանչում էին երկա՜ր. ու ամեն անգամ, երբ իմ շարժվելը գալիս էր, չէր ստացվում, տեղ չէի հասնում, այս 200
Իվետա Ջանազյանին և Գոհար Եղոյանին շնորհակալ եմ իմ օրվա գրին արձագանքելու և իրենց կոնկրետ ուսումնասիրությամբ տխուր իրողությունն արձանագրելու համար՝ Սևանա լճի ափին հուլիսին հանգստացողները գիրք չեն կարդում… Հուսանք, որ թղթի
Այդպես է եղել միշտ իմ ռեժիմում, այդպես է եղել մեր տոնացույցով սեբաստացիական, այդպես է ավանդույթի ուժով՝ ուրբաթ օրերը ամենալեցունն են գործերով, ամենախիտը ժամանակացույցով։ Հատկապես՝ անցնող 2014-2015 ուսումնական տարում։ Ասում եմ՝
— Ինչո՞ւ ես շորերով չեմ լողանում,- առավոտյան լողի հետ զրույցն սկսում է Դավիթը Բլեյան: — Չգիտեմ, ասա՝ իմանամ… — Դու ես հանում, դու ասա… — Ես հանում եմ, դու էլ
Թերթ.am. 16.07.15
Հարգելի սովորողներ, ծնողներ, Հայաստանի եռամարտի ֆեդերացիայի (Triathlon Federation. հեծանիվ, վազք, լող) երիտասարդ մարզիկ-մարզիչ Ֆրունզ Մարկոսյանը կրթահամալիրում սկսում է 12-15 տարեկան սեբաստացի պատանիների հեծանվային, լողի և վազքի պարապմունքներ: Պարապմունքները կլինեն շաբաթական
Իմ օրն այսպես էլ է լուսանում, սկսվում… Արթուն եմ իմ ժամին՝ առտու 4-5-ի արանքում, բայց աչքերս փակ՝ սկսում եմ պատմել իմ օրը… Մի ամբողջ հավերժություն ու վայելք… Ամենակարևորը փակ աչքով