Ճիշտ Գաստոնի նման, մեծ զբոսաշրջիկ… Կրթահամալիրի Արևելյան դպրոցի թատերական սրահի 4-5-րդ դասարանցիներին-ուսուցիչներին՝ Հանրակրթական դիջիթեք 2017-ի ղեկավար Հերմինե Անտոնյանի ներկայացման մասնակիցներին, հանկարծ հարցնում եմ (ծանոթ եք իմ ներխուժումներին, ուղիղ եթերով հարցումներին. սա Տիարի
— Պապ, ուզում եմ աշխարհի ամեն ինչը ունենամ… — Էդ ո՞նց, Դավիթ,- հարցնում եմ… — Նամակ կգրեմ Ձմեռ պապին, աշխարհի ամեն ինչը կդարձնի խաղալիք, կնվիրի ինձ, կունենամ… — Էդքա՜ն հեշտ,
Օրացույցով մեր պատվիրած, մեր կառուցած հունվարյան ուսումնական ճամփորդական-ճամբարային հեղինակային ընթացքի համար, իսկապես, ինչպիսի՜ սպասված-հաշվարկված կիրակի՝ իր շաբաթով, մեր գիտագործնական կլոր սեղան-ներկայացումներով հինգ անընդհատ օրերի, ուռա՜, անցավ, և ուսումնահետազոտական առավել ստուգատեսային, կեցցե՛,
Անակնկալի աստիճան բարձր նոտայի վրա ավարտվեց նախագծային ուսումնական ճամբարների երկրորդ շաբաթը՝ իր ամենօրյա գիտագործնական կլոր սեղաններով, ամենօրյա ծրագրային համերգներով, ճամբարային աշխույժի, առօրյայի ուրբաթի- մարմարյա սրահում միասնական ամփոփիչ հավաքով, իսկական տոնախմբությամբ,
Իսկ հանդիպո՞ւմ են նրանք երբևէ,- հարցնում է Սևակը։ Իմ դեպքն ուրիշ է. իմ օրը ցայգով* է սկսվում։ Ի՞նչ անես, երբ քունդ առել ես, հո զոռով չե՜ս քնի, չգիտես էլ՝ ժամը
Վահան Թոթովենցի միշտ սիրելի-հուզիչ «Կյանքը հին հռովմեական ճանապարհի վրա» պատումի արձագանքով ու մեր հունվարյան ուսումնական ճամբարների հաղորդակցային աշխույժից ծնվեց իմ կենսապատումի հերթական, թվով 910-րդ գիրը․․․ Միջին դպրոցի Գոհար Եղոյանի մոբիլ ջոկատի
Այսպիսին է ինձ երևում ու բոլոր սեբաստացի ճամբարականների հունվարի կյանքով դառնում մեր կրթահամալիրը. այսպիսի՝ բաց, անվախ, բացճակատ, ժպտերես համակարգի կողմնակից ու շինարար է ճանաչում մեզ կրթահամալիրի խորհրդի նախագահ, Լևոն-Հրաչյա զույգերի,
Վերնագիրը, իր սկզբով, վերցրի լրագրողական համայնքի՝ 2016-ի իմ նախընտրած լրագրողից՝ սիրով․ մեր Արիանայի «Ճամփորդ»-ի 49-րդ համարում «Ի՞նչ է նշանակում լինել հայ» հրապարակումն է․․․ Ի՞նչ է նշանակում լիել հայ․ մտորում է Արիանան՝ սոցցանցերում
Հիանալի է, արի նստիր, խոսենք, թե չէ խռովելս որն է… Վիկա Նավասարդյանն այսպիսի տրամադրություն փոխանցեց ինձ, ու ես իմ հունվարի 16-20-ի կարևոր անելիքի՝ խոստացած-պահանջված իմ նախագծով գնում-գալիս էի, տալիս-առնում… Թողեցի
Իմ կյանքը-գործը իրավապաշտպանություն են եղել ու մնում․․․ Քննչական մեկուսարանում հենց դրանով էի զբաղված երկար ու ձիգ, ո՞վ կհաշվի` յոթ հարյուր իննսուներկո՞ւ օրեր։ Քննչական մեկուսարանից դուրս իմ առաջին գործը դարձավ «Տանիք»