Էլ ինչպե՞ս. ինձ հետաքրքիր է… Ինչպես շա՜տ հետաքրքիր էր, թե ոնց է Դավիթը Բլեյան իր վեց տարեկանների խումբ-դասարանի, Մարինե-Մելինե ուսուցչական զույգի հետ Արևմուտք-Արևելք ճառագայթով կրթահամալիրի Բանգլադեշով անցում կատարելու, Մայր դպրոցից
Ի՜նչ լավ իրիկուն եղավ մեր տանը։ Իմ վրաց ընկեր Գեորգի Մոմցելիձեի հետ մինչև կեսգիշեր, քանի թույլ տվեց իմ հասուն կյանքի վրա իշխող «Տաբու» քնի աստվածը, անկեղծ փոխըմբռնման սեղանի շուրջ մեր
Ես, գիտեք, բոհեմի մարդ չեմ. գիշերային բոհեմային կյանքն իմ երազներում անգամ չկա: Այս գիշերային աշխատանքը՝ որպես բոհեմ, գրելով-կարդալով-մտածումով, ինքս ինձ հետ, երկնքով-փողոցի գիշերային ձայներով լինելը, հասավ-խաչեց ինձ ու 1004 գիր-օր
«Զանգի» հավելված. կարդում է Աշոտ Բլեյանը
Արփի Սիմոնյանի կլոր սեղան-համտեսին մեր Ավագ դպրոցում՝ «Սեբաստիա» համերգասրահի ակումբում, ես չէի կարող չմասնակցել. մասնակցեցի հեծանվի վրա… հա՛մ հարմար էր, հա՛մ ուշանում էի… Երբ ես ուշանում եմ, կարո՞ղ եմ ուշանալ, ուշացե՞լ եմ,
Հիմա, երբ Զանգին այնպես է խուժել իմ կյանք-աշխատանք-ընտանիք-ինտիմ, տնօրինում է իմ ժամանակը, երկուշաբթիից ուրբաթ-շաբաթ… այսօր նաև՝ կիրակի, իմ մտքերը Զանգիի հետ են, նրա ջրերի, ավազանի, նրա բնակիչների, ես ինձ բռնացրի,
Որքան էլ ասեք՝ չէ, ես շփոթվում եմ կորցնելու աստիճանի, երբ իմ անձը հայտնվում է իմ սիրելիների ու հարազատների-ծանոթ-բարեկամների ուշադրության կենտրոնում, ծննդյան օրվա առթիվ, թե, ասենք, 1000-րդ գրի։ Ես ուրիշ եմ
Մեզ միավորող գործունեությո՞ւն է դարձել իմ օրագիրը… Ելենա Խոդիկյան, շարունակո՞ւմ ենք միասնացման այս հյուսը, կունենանք հրավեր-կանչ որևէ խմբով, դպրոցում, սեբաստացիական աշխարհի մի անկյունում, քայլքով-հեծանվաերթով, ինչպես երեկ, իմ կողմից անարձագանք չի մնա, կտեսնենք–կլսենք–կգրենք mskh.am-ում,
1921թ. մայիսին ք․ Երևանում գրված «Ութնյակներ արևին»-ը, նրանցից յուրաքանչյուրն ու ամբողջը միասին… Չարենցը հենց մեր այսօրվա՝ 1000-րդ ու ամբողջ գրի մասին-համար է՞ գրել… Ա՛յ, օրինակ… Բորբ մի աղջիկ զարկեց ձեռքով