Երբ այսքան ցավոտ պարտությունը բոլորինս է, չի կարող ներհայաստանյան հաշտությունը բուժիչ չլինել՝ որպես հաղթանակ…
Սյուզի Մարգարյանի հետ երեկ դուրս ենք գալիս Սուրբ Երրորդություն եկեղեցուց, մեր ուսումնական նախագծից՝ ուսումնական օրացույցով որոշված իսկական, ամենուրբաթյա առավոտյան ժամերգությունից՝ Ստեղծումի օրը մեր առաջ փռված…
Մարիետ Սիմոնյանն ինձ քնից հանեց-ձայն տվեց՝ մայրենիի լաբորատորիայի առցանց հավաքին խոսք ասելու․․․ Այդպես չի լինում-չեմ հիշում, ո՞նց․․․ Հոգնություն-քնատությունից չէր․․․ Չէ, ես ․․․ նեղացել էի հավաքից, ձեզանից. կես ժամ ձգված խոսակցությունն արհեստական-անարյուն էր, առանց
Սեբաստացիական օրացույցում լինում են այսպիսի օրեր, ինչպես այսօր, երեքը մեկում՝ բլեյան դպրոցի հիմնադիրներից, մեր դպրոց-պարտեզի, դպրոց-պարտեզներում նախակրթարանի, սրանցում ռոդարի-աղայանական ստուգատեսների հեղինակի՝ մեր դասվար-դաստիարակների սիրելի մենթոր Աիդա Պետրոսյանի, կարճ՝ տիկնիկ Աիդայի ծննդյան
Որպես հիմնադիրներ Հայաստանի… չորրո՞րդ հանրապետության, նո՞ր Արցախի, ձեր նոր բիզնեսի, ձեր բնակավայրի՝ Հայաստանում, թե Արցախում․․․ նոր համակեցության… ձեր նոր տարվա․․․ նոր կյանքի՝ անպայման ինքնավար, ինքնուրույն, պատասխանատու, որ լինի-դառնա ձերը։
Իմ նոր հեռախոսը կարելի է բացել ֆեյսով իմ։ Ամենագաղտնապահ այս գործիքից իմ գիտությամբ, իմ թույլտվությամբ Արատեսի նախագծային խումբն ուզեցել է օգտվել, ես մոտակայքում չեմ եղել, ու ինձ փոխարինել է իմ նմանակ-ժառանգ Աշոտիկը՝ Դավիթը Բլեյան․․․ Իմ
Կրթահամալիրի Բանգլադեշում, Երևանում, թե Հայաստանով մեկ, Արատեսի ճանապարհին ես մենթոր-տիար հայրենագետ եմ… տարատարիք սովորողների, ուսուցիչների հետ քայլքով, հեծանվով, անիվների վրա։ Վերջին շաբաթ-կիրակին Երևանից փախուստ էր նաև՝ աղմուկից-զոռից, անհանգստություն տարածող առճակատումից…
Այսօր իմ երիտասարդ գործընկերների հետ, Դավիթ Քոչունցի աշխատանքային նախագծով ես Եղեգիսի Արատեսում եմ՝ մեր դպրական կենտրոնում։ Ինձ հետ է Դավիթը Բլեյան, որ եկել է ձյուն-ձմեռ տեսնելու. կարոտել է ձմռան հիացումի…
Մի ավտո սեբաստացիներով՝ տանը, ճանապարհին… Ու մեր կյանքը դարձնում ենք գիր նաև։ Ուզում ենք՝ ձեզ էլ հետաքրքիր լինի։