Կրթահամալիրի Բանգլադեշում, Երևանում, թե Հայաստանով մեկ, Արատեսի ճանապարհին ես մենթոր-տիար հայրենագետ եմ… տարատարիք սովորողների, ուսուցիչների հետ քայլքով, հեծանվով, անիվների վրա։ Վերջին շաբաթ-կիրակին Երևանից փախուստ էր նաև՝ աղմուկից-զոռից, անհանգստություն տարածող առճակատումից…
Այսօր իմ երիտասարդ գործընկերների հետ, Դավիթ Քոչունցի աշխատանքային նախագծով ես Եղեգիսի Արատեսում եմ՝ մեր դպրական կենտրոնում։ Ինձ հետ է Դավիթը Բլեյան, որ եկել է ձյուն-ձմեռ տեսնելու. կարոտել է ձմռան հիացումի…
Մի ավտո սեբաստացիներով՝ տանը, ճանապարհին… Ու մեր կյանքը դարձնում ենք գիր նաև։ Ուզում ենք՝ ձեզ էլ հետաքրքիր լինի։
Եւ յորժամ պահիցէք, մի՛ լինիք իբրեւ զկեղծաւորսն տրտմեալք, որ ապականեն զերեսս իւրեանց, որպէս զի երեւեսցին մարդկան թէ պահիցեն: Ամէն ասեմ ձեզ՝ այն իսկ են վարձք նոցա: Այլ դու յորժամ պահիցես,
Աչերը Դավիթ Բլեյանի երկարօրյա ջոկատի ղեկավարն է, այնքան յուրահատուկ-հմայիչ, որ Արմինեն տանը երկար ներկայացնում է։ Մի խոսքով՝ չուտես-չխմես… անունն էլ՝ Աչեր, եզակի։ Համ էլ անգլերեն գիտի ու առաջարկում է մեր Դավթին երկարօրյա պարապմունքներում
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն՝ Աշոտ Բլեյան
Ո՞վ է կանգնել պաշտպան երկրին իմ ավեր, Ո՞վ է թարգման մեր դարավոր տանջանքին… Վ․ Տերյան