Տեսեք՝ այսքան տարեկան դարձավ իմ թոռնուհի Արևիկը՝ Դավթի երկու ձեռքերի մատների քանակով՝ տասը տարեկան։ Իսկ Արևիկը, ինչպես բլոգում հայտարարել է՝ «Ես պոետ եմ»... Կարդանք միասին։ Վախ Խորը գիշեր էր, մտածում էր՝ Ինչ է
Նվիրում եմ իմ ստեղծական թոռնուհուն: – Հայրի՜կ, դու էլ ե՞ս ուրախ…- Դավթին մայրի՞կն է սովորեցնում, ո՞նց է առաջանում այս հարցը… Ես, իհարկե, ուրախության աստիճանի լավ եմ զգում այս մտքից. Արևիկ
Դավիթ Բլեյանն այսօր սկզբից մինչև վերջ խաղալով արտասանում է «Արև, արև, եկ, եկ» և «Արև, արև, արի դուս» իր սիրելի երգերը։ Մեր երգերի տեքստերը մյուս առավելությոնն են նրանց, և ճիշտ
— Հայրիկ, իմացի, քնելու եմ, արթնանամ, առավոտը գա, լողանամ-սրբվեմ, սիրուն շորեր հագնեմ, գնամ Բ-4-ի պարտեզ, մեծերի խումբ… Իմացա՞ք,- Դավիթ Բլեյանը երեկոյան հրապարակում է իր ողջ ծրագիրը։ – Իմացա, Դավի՛թ տղա,
— Ա՜խ, էս ի՜նչ համով է, մարդիկ,- Լիլիթ Ազիզխանյանի նվիրած տուփից վերջին կոնֆետն ուտելով՝ բացականչում է Դավիթ Բլեյանը… – Հեռուստացույցով մուլտ նայեմ, չի բարկանա հայրիկը, համակարգչով նայեմ՝ կբարկանա՞…,- հարցնում է
Դավիթ Բլեյանի երկխոսություն դարձող մենախոսությամբ սկսենք օրվա գիրը. — «Ապուշը» վատ բառ ա, գիտե՞ս, մայրիկ: — Հա՞, դու որտեղի՞ց գիտես, Դավիթ: — Բոլորն են ասում. ես գիտեմ: Հրաշքն է լավ
— Հիմա դեկտեմբեր է՞, հայրիկ,- ավելի ու ավելի հաճախ է հարցնում Դավիթ Բլեյանը: — Դեկտեմբերը գա, հետո դեկտեմբերի 12-ը. ծնունդ անենք, մոմեր վառենք, դնենք տորթի վրա… Իմ մեքենա-մոմերով շնորհավորե՞նք… Два,
1in.am Սիրանույշ Պապյան
Գիտե՞ք, մեկ ամսից ավելի հազում էի. մեկ էլ հանկարծ անտեղի բռնում էր այնպես, որ ուսումնական կաբինետը, դահլիճը պիտի լքեիր… Ամոթից 1-2 համերգ եմ բաց թողել ու ափսոսում եմ. երեկ Հանրային
მამაჩემთამ საუბარი არ დამთავრებულა, მამაჩემი არის. გარდაიცვალა 1976 წ. 38 წლის წინ, რა დაწვრილებიოთ მახსოვს, რა სიყვარულით და ტკივილით… საღამის 8:00 საათზე ავდივარ ხანჯიანის ქუჩაზე მდებარე გადასასვლელ კიბეებით, პაუზა, კიდევ