— Հայրի՛կ, քո հետ ի՜նչ դժվար է… Ցնցուղի տակից տղա միակ ժառանգս, 2018-ի դրությամբ, հանկարծ սկսում է խոսել… — Մի՛ կանգնի, լողացնելը՝ էդ մի գործը, լա՜վ էլ անում ես, ցնցուղը
Քաղաք — գիշերանց երբ լույսերդ վառին ու տանիքներեն վեր Գույն գույն մառախուղ մը տարածվի — երբ ամեն ինչ նիհրե Դուն պանդուխտ տղադ Զահրատը մի մոռնար Հարցնողներուն բարև ըրավ ըսե… Հեծանվով
Եղա՞վ. հարցնում եմ… Իսկ Դավիթ Բլեյանը մայրիկի ծիծիկները մեկ ամսական դարձող Աստղիկ քույրիկին առանց պայքարի զիջողը չէ… Պահը-առիթը բաց չի թողնում… մղվում է… Մենք էլ, դե, իբր սաստում ենք՝ Դավի՛թ, կամ՝
Ինչ վերնագիր էլ դնեմ, ինչով շարունակեմ իմ բլոգապատումը, 1527-րդ գիրը սկսելու եմ այս «Բարի ճանապարհ»… Երևան-Ստամբուլ տասնօրյա կրթական փոխանակման ավարտի 128 պահ (արևմտահայերե՞ն եղավ) տևած գրկախառնումով… Բարի վերադարձ, սեբաստացիներ, Մարթա Ասատրյան
…. Լծված խնդագին աշխատանքի՝ Պիտի իր անհուն երկի՛րն հերկի,— Երկիր արևի՜, գինո՜ւ, երգի՜ — Եվ մտքի՜, ոգո՜ւ բեղուն բերքի… — Հայրի՜կ,- կանչը-ծիծաղը ավագ զավակի, որ չի մոռացվում, ամենահինն է ու
«Մենք իրար արդեն ամեն ինչ ասել ենք․․․», -երգում է Լիլիթ Բլեյանը, որը և թող դառնա իմ գրի առաջին տողը․․․ Եթե չենք ասել, գիր է, անընդհատ նոր գրերով, մենք դեռ այնքա՜ն
«Բարև, երկի՛ր» ծրագրի չորեքշաբթիի հաղորդման ավարտին մեր Քնարիկ Ներսիսյանի և Սյուզի Մարգարյանի միջոցով սեբաստացիական ստեղծագործական հավաքանուն են դիմում հաղորդավարներ Հայկը և Լյուսին. Այսպիսի մտածողությամբ մարդկանց շնորհիվ է, որ ահա կա այսպիսի
Մեծարենցը որ ինձ բռնում է, երկար բաց չի թողնում… Տխուր ողբեր թող չքանդեն քեզ,- ըսավ,- Թող չցնդին ոսկի հույսերդ ցիրուցան. Իր վերջն ունի ամեն կնճիռ, ամեն ցավ՝ Զինք մոռցնող ժպիտները
-Ես տնօրենի տղան եմ, դրա համա՞ր են իմ ծնունդը էսքան երկար ու ամբողջ կարգով նշում… «Խատուտիկ» դասարանային բլոգում Լուսինե Փաշայանի «Տոն Ագարակում» ուսումնական նախագիծն է, Դավիթ Բլեյանի՝ մեկ տարի սպասած
Մեգ-մշուշ է հիմա… Густой туман-пустой туман… Դավիթը տանից դուրս գալուն իր պատրաստ լինելու մասին է այսպես ձայնում… — Մեկ է ժամանակ է պետք, որ ցրվի-ցվրվի… Դատարկվի՞ մշուշը…,- շարունակում ենք Արմինեի հետ… Սա երեկ՝