2015-ն ընկերության հաստատման տարի դարձնենք
— Ժամանակն ի՞նչ ասել է, հայրիկ,- դավիթավարի հարցնում է լողարանում՝ ցնցուղի տակ, իր ամեն առավոտյա ծեսը մի փոքր արագացնելուն ուղղված իմ երկչոտ «Դավիթ ջան, պրծի, ժամանակ չկա»-ին հակազդող Դավիթը… Այնպես
— Ժամանակն ի՞նչ ասել է, հայրիկ,- դավիթավարի հարցնում է լողարանում՝ ցնցուղի տակ, իր ամեն առավոտյա ծեսը մի փոքր արագացնելուն ուղղված իմ երկչոտ «Դավիթ ջան, պրծի, ժամանակ չկա»-ին հակազդող Դավիթը… Այնպես
Ձմեռ պապը եկավ, շնորհակալ ենք, իր գալով արդեն հաստատուն դարձրեց մեր աշխարհը… Պատկերացնում ե՞ք, թե ինչ կկատարվի մեզ ու մեր ստեղծած աշխարհների հետ, եթե Ձմեռ պապը որոշի ու մի տարի
Գյումրիի հունվարի 12-ի ողբերգությունը, որով մի տեսակ ավարտվեց աննախադեպ տոնական արձակուրդն ու մեկնարկեց (վերջապես) աշխատանքային տարին, ինձ, ահա, գամել է համակարգչին. արթնացա գիշերը 3-ի 4-ի արանքում ու մեկ ժամ կարդում
Սպասումը, որ իր հետ բերում է տրանսպորտի խափանումը, իմ կյանքում տեղ ունի, ո՜ւր պիտի փախչես… 2015-ը՝ անխափան ուսումնական ճամփորդությունների տարի. ահա ինձ ուղղված կարևոր ցանկություն… 2015-ին կրթահամալիրի սովորողների և ուսուցիչների
Դերասան ես չէի աշխատի. պատրաստի տեքստը ո՞նց կարդայի, երբ անընդհատ տեքստի հետ կլինեի ազատ իմպրովիզի ռեժիմում… Բեմադրի՞չ, հաճույքով. ֆիլմի, ներկայացման՝ համերգային թե աշխատանքային, հասարակական թե քաղաքական գործունեության… Մայր դպրոցում հունվարի
Դավիթ Բլեյանը մերժեց և՛ վարսավիրանոց գնալը, և՛ մեր ընկեր-բարեկամ, Դավթի հին վարսավիր Արտակի՝ մեր տանը մազերը կտրելու սիրալիր ծառայությունը, բայց առաջարկեց բոլորիս ուրախություն պարգևող լուծում՝ Ռուզան մորաքույրը կտրի… Սիրում է
Արթնացել եմ գիշերը 2-3-ի արանքում՝ Դավթի «ջուր եմ ուզում»-ի՞ց, թե՞ քունս առել եմ… Մինչև ջուրը բերեցի, Դավիթը քնեց… Շան տղա… Արթուն լիներ, կասեր. – Ես հայրիկի շան տղեն եմ… Սա ավագ
Ինձ հարցնում են՝ ավելի սիրով օրագրի որ շրջանին եմ անդրադառնում՝ անցյալի՞ն, օրվա անցուդարձի՞ն, թե՞ իրագործվելիք ծրագրերին… Օրվան, իհարկե: Բարեխիղճ ու անկեղծ պատում, այո, իմ անցյալ-ապրածի, բայց դա ես անում եմ որպես պարտականություն՝
Կրթահամալիրի կենտրոնը, որ Երևանի Սուրբ Երրորդություն եկեղեցուց Րաֆֆու փողոցով է բաժանվում, Ճրագալույցի պատարագից հետո մեծ թվով սեբաստացի սովորողների, ուսուցիչներ, ծնողների ու բարեկամների համար արդեն երրորդ անգամ ավանդույթի ուժով դարձավ Ավետիսի
Մեր բարի հսկա Քրիստինե դաստիարակը, որ ինչպե՞ս էր հայտնվել կրթահամալիրում, Գեղարվեստի նախակրթարանում գտել էր իրեն ու պարգև էր դարձել բոլորիս համար, տնտեսուհի էր, դայակ, խոհարար, դաստիարակ. լսեցեք` խնամակալ էր` որպես մի բարի