— Հայրիկ, արդեն Շուշի գնացել ե՞նք, հիմա Երևան ենք գնում. ես Երևանը սիրում եմ… Դավիթ Բլեյանը Դպրոց-պարտեզի իր խմբին է կարոտել, իր Սոնային, Շուշանին, Արմենին… Չնայած, երկու իրիկուն որ անցկացրեց
Դավիթ Բլեյանը կեցցե` առավոտյան ժամը 07-ին, կազմ ու պատրաստ ենք Արցախ մեկնումի. օրն էլ պայծառ, արցունքի պես ջինջ: Արարատյան դաշտում աշնանային առավոտը մեզ ինչպիսի՜ պատեհություն պարգևեց՝ ծովի պես մեծ-խաղաղ դաշտն ու
Բլեյան Դավիթը երկար ժամանակ լողավազանում է, անաղմուկ այնքան, որ իր մասին մոռացել ենք: Սովորաբար նա չլմփոցով, երգով-կանչով է անցկացնում իր լող-լոգանքն ամենօրյա:— Դավիթ,- մտնում եմ բաղնիք,- էս ինչ լուռ ես,
— Գայլը սիրում է, որ անընդհատ նապաստակին ուտի: Կորի գնա՛, չար գայլ, չես ամաչո՞ւմ՝ ընկել ես փոքրիկ նապաստակի ետևից… Բոլոր 2,5-3 տարեկաննե՞րն են սիրում գայլի ու նապաստակի հայտնի արկածները դիտել։
Դավիթ Բլեյանին կանչում եմ իրիկունը, տանը. — Արի, արի, նոր գործիքներդ ցույց տուր, մայրիկի հետ էս ի՜նչ լավ բաներ եք առել… Տեսնեմ՝ ի՞նչ եք անելու… Դավիթն իր մեքենաների հետ է,
Դավիթ Բլեյանը չի քնել ցերեկը։ Իրիկունն 9-ի և 10-ի արանքում է, համառում է, չի քնում: — Դավիթ, ի՞նչ ես որոշել, չես քնելո՞ւ… Բա առավոտյան միասին ո՞նց ենք գնալու մեծերի խումբ…
Դավիթն էլ թե՝ — Հայրիկ չդառավ, մի կրակ դառավ: Հետո էլ իմ` իր, իր մայրիկի հետ հարաբերությունների կերպից ելնելով` — Հայրիկ չդառավ, տիար դառավ:
Դավիթ Բլեյանը «գույնը փոխում է», երբ լսում է փոքրերի խմբի մասին. ոչ մի կերպ ճամփան չի ծռի, չի շփոթվի, թեկուզ իր հեծանիվը ցուցադրելու հեռանկարով… Հիշո՞ւմ եք՝ որքա՜ն կապված է եղել խմբի, քնի,
Դավիթ Բլեյանը նուռ ու սերկևիլ շատ է սիրում, ինչպես և ես: Ես կարող եմ և չուտել, բայց ուրախանում եմ, երբ սեղանին դրված են լինում նռներն ու սերկևիլները, «տունս լցվեց»՝ կասեր մայրս…
Այս անգամ խցանումից փախանք Դավիթ Բլեյանի հետ, ու՝ իրիկնային զբոսանք Երևանով… Դավիթը լավ է քայլում, բոլորին բարևում է՝ ծանոթ-անծանոթ չկա, բոլորն իրեն ճանաչում են, ու նա շփվում է բոլորի հետ,