Բլեյան Դավիթը երկար ժամանակ լողավազանում է, անաղմուկ այնքան, որ իր մասին մոռացել ենք: Սովորաբար նա չլմփոցով, երգով-կանչով է անցկացնում իր լող-լոգանքն ամենօրյա:
— Դավիթ,- մտնում եմ բաղնիք,- էս ինչ լուռ ես, նորից պուպուլիկիդ հետ ե՞ս խաղում…
— Չէ, հայրիկ, պղպջակներն եմ պայթեցնում, ուզում եմ բոլոր պղպջակներն այս մատիկով պայթեցնել…
Առտու ժամը 5-ն է արդեն. ես գրասեղանի առաջ եմ շուրջ մեկ ժամ. երկու ժամից կնոջս՝ Արմինե Աբրահամյանի ու Դավիթ Բլեյանի հետ երկու օրով շարժվում ենք Արցախ… Տեսնենք՝ Դավիթն ինչպես իրեն կպահի. ոնց կարթնանա, ոնց կտանի 350 կմ-ոց ճանապարհը: Երեկ անհանգիստ էր, ջերմություն ուներ… Կարծես՝ ատամ է հանում, ու միանգամից երկուսը…
Արցախապատումն իմ բլոգապատումը կզարդարի, իհարկե, ոչ միայն, որովհետև Դավիթ Բլեյանն է ներկայանալու Արցախ աշխարհին, ու Արմինեն առաջին անգամ է ոտք դնելու…