Բարի օր, կրթահամալիր, օրվա իմ գրի հարգելի ընթերցող, սեբաստացի թե ոչ սեբաստացի՝ որտեղ էլ որ այս պահին լինեք. մեր տան պատի ժամացույցի փոքր սլաքը 4-ի և մեծ սլաքը 12-ի վրա
Վերադարձել եմ «խավարի վրայով» ցատկածի պես: Այսպես, 18-20 տարի հետ` 1995-1997թթ, խավարի՞ վրայով, թե՞ դեպի խավար, խավարից խավար… Էլ ի՞նչ ցատկ, ի՞նչ վերադարձ եմ կատարում ես… Շարունակեմ, ավարտեմ պատմությունն իմ
Վազգեն Սարգսյանի հետ իմ դեմառդեմ հանդիպումը, հարաբերությունների նոր մակարդակի առերեսումը կայացավ 1998-ի փետրվարին… Մինչ այդ, 1995-1997-ին, ընդամենը երկու տարում, Վազգենը փաստացի թիվ մեկ իշխանություն էր դարձել. մեկուսացրել-վնասազերծել-ֆիզիկապես իրենից կախված էր
Երևի չթողնեմ՝ Վազգենի մասին սկսված զրույցն ընդհատվի ու չհետաձգեմ, ես էլ պատմեմ իմ տեսած-իմացած Վազգենի մասին: Պատմելուց կերևա՝ կավարտեմ մի գրով, թե անշտապ՝ շարքի ձևով… 1990-ին, երբ Վազգեն Սարգսյանն Արարատի
Տուն մտա իրիկունը խառը տրամադրությամբ. Խնկո-Ապոր անվան գրադարանում մեր կրթահամալիրի լավ բարեկամ Տիգրան Պասկևիչյանի «Դոն Կիխոտի օրագիրը», «Ձնեմարդու ավետարանը» գրքերի շնորհանդեսին էի մասնակցել. Տիգրանը իրեն հատուկ շնորհքով-բարեխղճությամբ, իր ծննդյան օրվա
Վիլյամ Սարոյանի հետ հանդիպումը 1976-ին կարող էր լինել. Սարոյանը Երևանում էր այդ տարի աշնանը, Ուջանում այցելելու էր Զորավար Անդրանիկի հուշարձանին… Մենք՝ գրականասեր-սարոյանասեր ֆիզիկայի ֆակուլտետի չորրորդ կուրսեցի մի խմբով՝ ձեզ ծանոթ Սիմիդյան
11 նոյեմբերի 1999 թ. «Նոր ուղի. նամակներ կալանատնից» ժողովածուից Հայաստանի Երրորդ Հանրապետությունում ժողովրդավարության պայքարի խորհրդանիշ դարձած Էդիկ Եգորյանին ու հայոց ռազմական հաղթանակի, նրա բանակի խորհրդանիշը ընկալվող Վազգեն Սարգսյանին՝ ինձ սիրելի
Սիրելի Վազգենին 10 նոյեմբերի 1999 թ. «Նոր ուղի. նամակներ կալանատնից» ժողովածուից Մորս լռությունից ավելի էինք սարսափում, քան նրա ճիպոտող խոսքից։ Խոսիր, այ կնիկ — համոզում էր շեն ու մեծ Տունը։