«Սա մեր ամոթն է, որ Վանոն այսպես վերադարձավ իր ծննդավայր, սա մեր եղբոր նկատմամբ մեր ուրացումն է, իմ ուրացումն է, իմ անուժությունն է, սա Երրորդ հանրապետության խոցելիության շատ վտանգավոր դրսեւորում է:

Միեւնույն ժամանակ, սա նաեւ մեր ժողովրդի ամոթն է, որովհետեւ իր արժանի, տաղանդավոր որդին է Վանո Սիրադեղյանը, եւ ժողովուրդը պետք է կարողանար պաշտպանել Վանո Սիրադեղյանին»։

Աշոտ Բլեյան

Աղբյուրը՝ mediamax.am

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Մենք բոլորս, որ հոգնաբեկ չենք նայում վեր

Սիրելի Վազգենին 10 նոյեմբերի 1999 թ. «Նոր ուղի. նամակներ կալանատնից» ժողովածուից  Մորս լռությունից ավելի էինք սարսափում, քան նրա ճիպոտող խոսքից։ Խոսիր, այ կնիկ — համոզում էր շեն ու մեծ Տունը։

Մի պատմություն է գիրս

Համո Սահյանին՝ վարպետին, բանաստեղծին, Մարդուն, այո՛, մեծատառով մարդուն, ինձ հանդիպեցրել է իմ աշխատանքը թիվ 10 դպրոցում (1979-1985 թթ) հայագիտական դասարաններում` «Դասը վարում են գրողները, գրականագետները, լեզվաբանները» խորագրով հանդիպումների կազմակերպումը, դրանց

Լինելու բան չէր…

Վանո Սիրադեղյանի հոգեհանգստին։ 1988-ի փետրվարի 18։ Հրապարակում խմբված են մարդիկ, ու գրող Վանոն մտնում է, որ տեսնի՝ ինչ է եղել, ու… հետ չի գալիս,- այսպես գրել է Արմեն Շեկոյանը։ Մարդ,