Հիշողությունը երևակայություն է: Որովհետև ինչ-որ հիշում ես, նման չէ ճշգրտորեն քո տեսածին, և քանի որ տեսածը տարբեր է, քո հիշողությունը մի աստիճանն է երևակայության: Իսկ երևակայությունը վերհիշված իրականն է: Այսքան:
Վիլյամ Սարոյանին որ հետևենք (իր միտքն է վերնագիրն իմ դարձել օրվա 1478 -րդ գրի), վստահ, ես անկարգապահ եմ ապրում․․․ Ու խոսք եմ տվել, զոռով ձգում-քաշ եմ տալիս գիր գրի հետևից,
Երեկոյան իննին ես պիտի տանից դուրս գամ, քայլքով հասնեմ 1-in.am… Եթեր ունեմ: Լուսինե Բադալյանը կարևորում է իմ խոսքը․ Լուսինեին ո՞նց մերժես։ Դավիթ Բլեյանը հանկարծ մոտենում է դռան մոտ ինձ ճանապարհող
Աղբյուրը՝ 1in.am։
«Մեր փոխարեն պիտի խոսեն մեր կտավները»։ Վան Գոգ Իսկական կինո, հինգ րոպե տևողությամբ․․․ Հյուսիսի դպրոց-պարտեզի Սոնա Կարապետյան, Անուշ Ավետիսյան դաստիարակչական զույգի՝ ֆիլմի հեղինակների, 2 տարեկանը չբոլորած Անուլն էլ՝ գխավոր պերսոնաժներից․․․
Իրիկունը ուշ, քնելուց առաջ, երբ Բուշ Լուսինեի, Մարալ Կարապետյանի, Միջին դպրոցի ութերորդցիների, տեխնոլոգների խմբով վերադարձել էինք Արատեսից, բոլոր մասնակիցների համար՝ տպավորիչ ու դպրական կենտրոնի առաջընթացի համար կարևոր աշխատանքային օրերը թողել
Գիտեք, հոկտեմբերի 23-ին կրթահամալիրի Արևելյան դպրոցի նախաձեռնած «Հե՜յ, ջան Երևան» ամփոփիչ համերգ-տոնն է Ազգային ժողովի բաց այգում։ Սրանից հարմար վա՞յր, սրանից լավ նվե՞ր… Համերգային ծրագիրը հրապարակված է, երևանցիներին նվեր երգարանը
Շարունակե՞մ Հանրային առաջինի եթերում լսել-դիտել Բադեն-Բադենի փառատոնային դահլիճում ներկայացված՝ Ջուզեպպե Վերդիի «Տրավիատա»-ն. բեմադրությունը, ձայները, գույները, շարժումները այնքա՜ն ազդեցիկ են, որ գամել են ինձ էկրանին առտու հինգից․․․ վեցն անց է արդեն…
Այսպես սկսեց իր այսօրը Դավիթը Բլեյան։ Առավոտը հարազատ է ինձ՝ և՛ երբ մինչև ժամը 8-ը հեծանվով եմ դուրս գալիս տանից, և՛ երբ Դավթի հետ 8։25-ից Խանջյան-Չայկովսկի անկյունից շարժվում ենք Բանգլադեշ
— Ինչո՞ւ են բոլոր աղջիկները վարդագույն սիրում, հը՞․․․ — Իմ քույրիկ Աստղիկը բախտավոր է։ Ինքը բոլորիցս ուշ է ծնվել ու ամենաուշը կմահանա։ Ես ծիծաղում եմ. — Իսկ դու սո՜ւս, ձայն