Սևանը, հայտնի է, բարձր լեռնային լիճ է, խմելու ջրի ամենամեծ ավազանը, այնքա՜ն մեծ, որ առանց նրա Հայաստանը դադարում է մարդաբնակ լինելուց: Այստեղից էլ, թվում է, թելադրված պիտի լիներ Սևանի՝ Սևանա
Երկուշաբթի առավոտը Մարմարյա սրահում… Երջանկությունից լուսավառվող, ինչպես պարզ լամպ, ավելի խորոտ ու ինքնավստահ Գոհար Բալջյանով Մարմարյա սրահը՝ լեցուն սեբաստացի ուսուցիչներով, ինչպես եկեղեցու ընդարձակ սրահ, աղոթատեղի, ծիսական. Խաչատուր Աբովյանն այսպիսի առավոտ
— Մայրի՛կ, ես քո կաթն եմ ուզում, — Դավիթը ձգվում է դեպի մայրիկը. տարածվում է, գլուխը խոթում… – Ես կաթ չունեմ. համ էլ դու պուճուր չես, Դավի՛թ: – Ես արդեն
Շուշան Բլեյանի, իմ, Դավթի և Արմինեի Թբիլիսի… Նախատեսածս եռօրյա-քառօրյա ճամփորդությունը՝ մեկ օր դադար Կողբում, այցելություն Կիրանց վանք, չկայացավ այս անգամ… Շնորհակալ եմ իմ կրտսեր վրացի ընկերոջը՝ Գիորգի Մոմցելիձեին, թիվ 98
Բանավոր թե գրավոր, հատկապես բանավոր, սեղանի շուրջ իմ հասցեին հաճախ է հնչել «խիզախ» որակումը, սրա հոմանիշ «համարձակը»… Չնայած իմ ականջը «խիզախն» ու «համարձակն» իրարից տարբերում է… Սրանով մարդիկ հաճախ ինքնապաշտպանվում
Շաբաթը պիտի Տիգրան Հայրապետյանինը լիներ ու այդպես էլ եղավ՝ նշանավոր իր ծննդյան օրով, հասարակագիտական ստուգատեսով ու սրանց բերած ուսումնական-հասարակական աշխույժով. լավ շաբաթ էր: Շողիկ Պողոսյանը իր ծննդյան օրը դարձրեց առիթ,
Խաղաղ կիրակի է. մեր պայմանավորված ընթերցարանը սիրով մեկնում եմ. սկսե՛ք թերթել… Նույն սկզբունքն է` հաստատ անվնաս խորհուրդներով, դրական զգացումներով, հաջողակ երկուշաբթիի սպասումներով… 10-ի չափ հղումներով, դադարներով, անցումներով: Աուտիզմը կապված է
Զուլում շաբաթ էր. հաղթահարեցինք ես՝ վաթսուն տարեկան հետևողական-սրընթաց գլորվողի, Դավիթ Բլեյանը 3 տարեկան 3 ամսական դարձածի հերթական շաբաթը… Արմինեն է ծանր տանում. ինչո՞ւ. երբ տարին իսկի գարունն էլ չի ճանապարհել:
Դառնում է… Այս մեծ մարդը՝ Դավիթ Բլեյանը, ամեն օր է մեծանում, այնպես ու այն չափով, որ ես նկատում եմ: Փոփոխությունների չափման գործիքներից մեծահասակներս ամենաշատն օգտագործում ենք աչքաչափը՝ «աչքիս»՝ ասում ենք: