«Ժամանակ» թերթ, 20 սեպտեմբեր, 2006թ. Նվիրում եմ Հայաստանի անկախ պետականության 15-ամյակին Հոդվածաշար: Հոդված 2-րդ: Սկիզբը՝ «Ժամանակ Երևան» օրաթերթի 2006թ. սեպտեմբերի 13-ի համարում Հիշեցնեմ, որ հոդվածաշարում Հայաստան, հայրենիք, պետություն և երկիր, հայ,
Ապրիլը մի քանի օր շուտ սկսե՛ք, որ «չհասցնել» բառը մեզանում ոչ միայն չհնչի, այլև մեր ապրիլյան գործերում-նախագծերում-նախաձեռնություններում հայոց «ոչինչ»-ը, «դե լավ, վաղը»-ը, «մյուս անգամ»-ը, «հլը տեսնենք»-ը, «աշխարհը չքանդվեց»-ը տեղ չունենան:
Ինչպիսի աշակերտ որ ունենաս, համապատասխան նվերների արժան կլինես… նաև զատկական. հուզեցիր Արաքս Պողոսյան: Նվերների, ուշադրության դրսևորումների (որպես հոմանիշներ ընդունեք) պակաս Ավագ շաբաթում-զատկական Սուրբ Հարության տոնով չունեցա… Ամենաշոշափելին ինձ համար հենց
Ճանապարհ է, որ մինչև չսկսես, ինքնին վերջ չունի… Ճանապարհին ի՞նչ վերջ. մի ընթացք է, որով այնքա՜ն անսովոր, գրավիչ տանում է իր ետևից Սողոմոն իմաստունը… Ինձ համար կարևոր էր, որ Ճրագալույցի
Շաբաթն եկավ. ես նրան սպասում էի։ Ներքևում՝ շենքի անկյունում ինձ սպասում է հեծանիվը. երեք ժամից կվարեմ Հաղթանակի կամրջով-Զանգվի ափով, դիմացս՝ լյառն վեհանիստ ու մոգական, առաջին կանգառը, այս անգամ, Հիմնական դպրոց.
Շուշան ծաղիկը, տեսեք՝ ոնց է բացվել, Դավթի պատուհանի գոգին ինչ լավ է զգում, ոնց որ Դավթի թալիսման-պաշտպան, գիշեր-ցերեկ հսկում ու հիշեցնում… Շուշան ծաղիկ-աղջիկս՝ Վիեննայում. ես այսպես տեսա-լսեցի viber-ով, ես այսպես
Զատկե զատի՜կ է, Նավակատի՜կ է, Չամչե հատի՜կ է… Սեբաստացիներ բոլոր տարիքների, բարեկամներ Մարտի 26-ին՝ Ճրագալույցի պատարագից հետո «Ուսուցչի լույսը Գեղարվեստում» տնօրհնեքը, մարտի 27-ի Սուրբ Հարության տոնը Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու բակում
Մեր դիմացով անցնող երիտասարդ կանանց-աղջիկներին ցույց տալով՝ Դավիթ Բլեյանը. — Ընկեր Մարինեն, պա՛պ… Հետո մյուսին է ցույց տալիս. — Մեր խմբի Հայկի մաման… Նմանեցնում է մեր տղան ու դրանով իր
«Ավագների համերգները կրտսերների ինքնարտահայտման հարթակ». Արմինե Թոփչյանի՝ հաջողված վերնագիրն է նույնքան հաջողված ֆոտոպատումի, որ նաև լավագույնս ներկայացնում է Գեղարվեստի տանիքը՝ որպես ուսումնական նոր միջավայր, որ նաև նախագծային ուսուցման ուղղություններից մեկն
“Davit, how would you like to go to the bathroom: by bicycle or scooter?”, I ask. “By both like General Andranik riding two horses at a time.” Look, here is