Վերջապես հասանք կրթահամալիրի թթենիներին ու տեղեկանք ունեցանք այսպիսի. Նոր դպրոցում 2 թթի ծառ ունենք, բայց թութը դեռ չի հասել: Թութ թափ տալու համար նախատեսված չարսավ ունենք: Դպրոց-պարտեզի տարածքում թթի ծառ
Հինգ օր անընդհատ գործում ես երկիր Բանգլադեշումդ, ստեղծման տերունական օրինակով-պատվիրաններով, 6-րդ օրը շրջում մեծ երկրով՝ Հայաստան աշխարհով, ներկայացնում ստեղծագործությունդ, տարածում ստեղծականությունը, հավեսը, կյանքը… Դրախտի տարածումը երկրով մեկ ո՞ւմ գործն է, եթե
Իրիկունը՝ «Անակնկա՜լ»,- կբացականչի Դավիթ Բլեյանը, սպասված ամեն օր՝ կավելացնեմ ես, մեզ այցելել են նշանավոր-սիրելի Բլեյաններ՝ Մարիամ և Արման քույր-եղբայրը։ Դավիթը ՝ բութը վեր տնկած, վայելքի մեջ, միանգամից երկու ձուձու կակա
Դավիթ Բլեյանը սիրում է հարցնել. — Ե՞րբ է բացվում լույսը, պա՛պ, դու գիտե՞ս… — Գիտեմ, Դավիթ, գիտեմ և ինչպես… Ես թողարկում եմ վեց հարյուր յոթանասունյոթերորդ գիրն ավանդական-հաստատուն-բնական ընթացակարգով. առտու գիշերվա
Ա՜յ քեզ անձրև, ես համարյա դրսում էի գիշերը. մեր տան պատշգամբից այնքա՜ն հնչեղ էր սելավը… Տարերք, որ իմն է… Ես երբեք անձրևանոց-թիկնոց չեմ կրել, անձրևից չեմ պաշտպանվել… Հայաստանում, Երևանում այնքա՜ն
Սեբաստացիներ՝ բոլոր տարիքների, որտեղ և եք. Մայիսի 21-ի «Գեղարվեստը կրթահամալիրում» նախագիծը լավ հարթակ է ոչ միայն մեր հեղինակային կրթական ծրագրերը, մեր գեղագիտության մանկավարժությունը-մանկավարժության գեղագիտությունը ներկայացնելու, այլ նաև մեր կազմակերպումը՝ համախմբվածությունը,
«Առավոտ» 28.10.2006 Հարգենք այս տարվա սեպտեմբերի տասներկուամյա դպրոց մուտք գործած հազարավոր հինգ-վեց տարեկաններին, նրանց բնույթին ու մարմնին արագ համապատասխան դարձնենք գործող դպրոցը` միշտ հիշելով, որ շատ ավելի հեշտ է նոր դպրոց ստեղծել, քան
Կրթահամալիրի բնագիտության մասնագիտական խմբի ղեկավար Էմանուել Ագջոյանն ինձ գրում է. «Մեր ունեցած հնձած խոտը կենդանիներ կերակրելու համար պիտանի չէ, այդ իսկ պատճառով առաջարկում ենք, որ այն օգտագործվի կոմպոստ պատրաստելու համար»:
Այո՛, ընդհանուր պարապմունքը կարող է և կլինի Երերույքի տաճարում մայիսի 21-ին՝ ժամը 9.30-9.45, «Գեղարվեստը կրթահամալիրում» նախագծի մասնակիցների և Անիպեմզա համայնքի գյուղի բնակիչների, սովորողների և ուսուցիչների մասնակցությամբ: Կարող է և եղավ
— Պա՛պ, բա շունիկները ո՞նց են աչքերը փակ ծնվում-ապրում… Իրենց մայրիկի ծիծիկները գտնում… Պա՛պ, քանի՞ օր են այդպես անտես մնալու… Դավիթն արթնացավ այդպես՝ Ռոքսիի քոթոթների պես, աչքերը՝ փակ, միտքը՝ արթուն…