Հինգ օր անընդհատ գործում ես երկիր Բանգլադեշումդ, ստեղծման տերունական օրինակով-պատվիրաններով, 6-րդ օրը շրջում մեծ երկրով՝ Հայաստան աշխարհով, ներկայացնում ստեղծագործությունդ, տարածում ստեղծականությունը, հավեսը, կյանքը… Դրախտի տարածումը երկրով մեկ ո՞ւմ գործն է, եթե ոչ՝ ստեղծող-արարածի…. Եվ ահա 7-րդ օրը՝ կիրակի…

«Այսպիսով Աստված ստեղծեց երկինքն ու երկիրը և կարգավորեց դրանք։ Աստված վեցերորդ օրն ավարտեց արարչագործությունը և իր կատարած բոլոր գործերից հետո՝ յոթներորդ օրը, հանգստացավ։ Աստված օրհնեց յոթներորդ օրը և սրբագործեց այն, որովհետև այդ օրը Աստված հանգստացավ իր այն բոլոր գործերից, որ սկսել էր անել»:

Գիրք Ծննդոց: Եդեմի-պարտեզը։

Շաբաթը Գյումրիում:
Լուսանկարները՝ Քնարիկ Ներսիսյանի, Լուսինե Աբրահամյանի:

Սկսեք կիրակի օրվա գիրը Գիրք Ծննդոցով, ստեղծագործության պատմությամբ… Ո՞րն է վեճը. որ մենք ունենք աստվածային-ազնվական ծագո՞ւմ, որ մարդ ենք մե՞նք՝ ստեղծված Աստծո՞ կողմից, նրա կերպարանքո՞վ ու նմանությամբ… Ո՞րն է սրա այլընտրանքը… որ կապի՞կ է մեր ոմն նախահայրը… Կներեք։ Տեր Աստված մարդուն ստեղծեց երկրի հողից, նրա դեմքին կենդանության շունչ փչեց, և մարդ եղավ կենդանի էակ։ Մնացյալը, որ եղավ-կա, այս կենդանի էակի գործերն են… Ի՜նչ սիրուն պատմություն է, զարմանալի՜ աշխարհ… Հանգստացե՛ք ընկերներ, կիրակի է… հալալ է։ Իմ ու Դավթի այս կիրակին, օրինակ, սև թութով, Շուշիի մեր հարազատ Նալբանդյան-Խաչատրյանների հետ…

Լուսանկարները՝ Արմինե Աբրահամյանի:

Կիրակնօրյա ընթերցարան

#679

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ուղղակի անկեղծ

«Ուղղակի անկեղծ» շարքը պատումի իմ բլոգում ընդհատվեց, ինչպես սեպտեմբերի 27-ի պատերազմով շատ գործեր ընդհատվեցին շատերիս կյանքում։ Շարունակում եմ։ Շնորհակալ եմ Սուսան Մարկոսյանին, Զառա Առաքելյանին, Քնարիկ Ներսիսյանին՝ իմ նախաձեռնությամբ 1992թ—ի նոյեմբերին ստեղծված

Այսպիսի անդրադարաձ՝ որպես օրագիր, այսօրվա լուսանկարներով…

Սա ես ասել եմ 2014-ին, բայց կարող էի ասել և այս հունվարի 1-ի առիթով… հենց նրա համար, որ խոսքը պիտի ուղեցույց լինի, միշտ առջևում պիտի լինի… Իսկ տարիների մեր գործի

Իմ այս գիրը՝ թվով 849-րդը չի գրվում, չի պատմվում, թխվում է, ինչպես պիցա…

— Ձեզ ինչ-որ բան բերեմ, հա՞,- մատուցողը՝ Պիկասոյին… — Հա, ատրճանակ,- անելիքը չիմացող հանճարը՝ խելահեղ, Մոդելյանիին ուղղված… Մոդելյանիի Ժանն արդարանում-բացատրում է մորը. — Առանց նրա ես կմեռնե՜մ… — Նրա հե՛տ