Եվ աքաղաղը վերադարձնում է ծիածանի (թափթփվա՞ծ) գույները․․․ Տեսե՜ք` ինչ գույներ են իմ օրագրի ընթերցողին ծանոթ Չինաստանի Դոնչուան նահանգից․ այստեղ է գտնվում Կարմիր երկիրը, որպես ութերորդ հրաշալիք աշխարհի։ Ուզում ենք, չէ՞,
Խածումն[2] որուն՝ կը քթքթայ տերեւունքին մեջ դալար․․․ Չգտնվեց-չկար ձեռքի տակ ուրիշ միջոց, քան հեծանիվը, ուրիշ ընթացք, քան սլանալը․․․ Իրիկունը 7-ին, ես բոլորիդ թողեցի, հե՜յ, դու՝ Բանգլադեշ կրթական՝ երգեցիկ-խորոտիկ, քո բոլոր
Կենտրոնացեք, բարձրացեք, խորացեք: Սիրեցի Արևելյան դպրոցի 6 տարեկանների փողոցային ընթերցանությունը, Լիլիթի ու իր ճամփորդ սաների շրջիկ այբբենարանը… Միշտ այդպես կյանքով լինեք, սպասված, ինչպես մեր Հերմինե Անտոնյանը իր նոր սովորումներով, այսօր
Պարզ, լուսածածան, հրաշալի՜ գիշեր, Հոս է սրտիս մեջ դիւթանքիդ ալիք․ Ճերմակ երազիդ ցայտքերէն մեղրիկ Պուտ-պուտ կաթեցուր հոգւոյս սիրաջեր։ Այգ-ցայգի սահմանին, գիշերվա ժամը 3-ն է, ու իմ հարավ-արևմուտք նայող պատուհանը բաց
Մարտի 18-ին Տիգրան Հայրապետյանի ծննդյան օրն է: Այդ օրը` ժամը 13:00, մարմարյա սրահում հանձնվելու է 2017թ. «Տիգրան Հայրապետյան» մրցանակը` սովորողին և դասավանդողին: Կարգի համաձայն մրցանակը շնորհվում է — կրթահամալիրի դասավանդողին՝ հասարակագիտական,քաղաքացիական
Քանի շատ ա սերը, էնքան քաղցր ա տանջանքը: Սերին ի՞նչ կդիմանա, որ մահից վախենա: Սիրելուցդ զրկված վախտը հողն էլ ա բերան առնում, քեզ ուտում, քարերն էլ են աչքումդ մզրախի պես
Որ ձյունը կհալվի միանգամից Երևանով մեկ, չգիտեի՞ք, ու կբացի մեղավոր ձյունը փողոցների-մնացած պուրակների ողջ կեղտն ու փոշին՝ աղբը, գիտեի՞ք, չէ՞… Մայրաքաղաքում՝ Չարենցի քաղաքում երեկ ներշնչանք չկար, ու… բերել էինք այն,
Ողջակիզվող հոգիներին — ողջո՜ւյն, ողջո՜ւյն։ Մեր սեղանի անուշեղենը, մերս կասեր … «միրավոյ»՝ իր գործածած երեք ռուսերեն բառերից … Իմ քույրիկ Էդիտ Հովհաննիսյանի ու մեր առողջագետ Անուշ Աղաբաբյանի հատուկ նշանակության փախլավաները,
Մեր մարտի 13-ով սկսվող Չարենցյան օրերը… Էս ազա՞տ գազար է, Արմին,- այսպես կարող է ընդմիջվել իմ գիրը, կիրակի օրը, նրա պատումը․․․ -Հավես չունեմ խոսելու, թող մայրի՛կը խոսի, բան ու գործներդ