Է՜հ, քիչ մը արագացնենք․․․ Գարունի բերած ծաղիկը-տաքը-շարժումը՝ բոլորը մեկում, հեծանվային ընթացքի ձևով ինձ նոր թարմություն փոխանցեցին։ Երեկվանից ես ամբողջական-ներառական եմ՝ ներդաշնակ իմ ֆիզիկական-հոգեկան-ինքնավար վիճակով։ Ես հեծանվի վրա եմ․․․ Շնորհակալ եմ
Ինչպիսի՜ օր, որի ավարտին, երբ ուշացած (ի ուշացա՞ծ) գիրդ ես թողարկում (ի հատուկ), ականջս՝ Մարիետին Սիմոնյան, որ ինձ ու մայրենիով անբաժան գուգընկերուհի Սուսանին Մարկոսյան բաց չի թողնում, քիչ է, Չարենց
Մեկ օր Չարենցի հետ. մարտի 13 Տեսանյութը՝ Սուսան Ամուջանյանի
— Հլը գնա փնտրի, կարող ա չես հիշում, մեկ էլ տեսար տոպրակով բանանը գտար, ես նորից ուտեմ…,- Արմինե մայրիկին է գործուղում Դավիթը։ Հիմա էլ բանանից չի հագենում… Ուտելիքից-խմիչքից հագենալը երևի լավ
Արև է պայծառ դրսում, մեր ընդարձակ պատշգամբից այն կողմ․․․ Արևի շողքը իմ բացած դռնից ներս է մտել, հատակով մեկ լուսավոր շերտ գցել․․․ — Դավի՜թ, տե՛ս․․․ — Եթե կպնեմ, տա՞ք կլինի․․․
Տերյանն ինձ բաց չի թողնում… Տերյանը, ով 1919-ի նոյեմբերին գրել է իր վերջին բանաստեղծությունը. Գինով եմ, գինով եմ ես էլ, Թեթև եմ, անհոգ, լեզվանի. Օրորիր մեզ, պանդոկ կարուսել, Օրորիր, օրորիր
…. Որպես Ուլիս մի՝ թողած եւ հող, եւ տուն, Անցա ծովեր ու ցամաքներ ես՝ Ամեն տեղ օտար եւ անխնդում… Կիրակի ցերեկով, ջրհեղեղի աղմուկով, երբ Դավիթն իր ընտրած մեդիագիտության աշխարհում էր,
Որքան մութը սև՝ այնքան ես համառ․․․ Հինգ հարյուր տարի առաջ խորտակված «Բարի Հիսուս» անունով նավը, որի գտնվելու վայրի մասին ոչինչ հայտնի չի եղել, պատահաբար հայտնվել է Նամիբիայի ափերի մոտ` ծայրեծայր
Հայոց ցեղասպանությանը նվիրված դասագրքերի հեղինակ Ռուբինա Փիրումյանը հրապարակել է «Հայոց ցեղասպանության դասավանդումը պատմվածքների, հեքիաթների, զրույցների, բանաստեղծությունների, փաստական նյութերի միջոցով» ուսուցչի համար ձեռնարկ, որը դարձավ տարատեսակ քննադատությունների առարկա:
Քո շարժումները և՛ կան, և՛ չկան… Ես արթնացա… կաթոցի ձայնի՞ց, ձյան հալոցքից-մեկնումի թակոցի՞ց։ Ի՜նչ աղմուկ է. դուրս եկա պատշգամբ… — Տնաշեննե՛ր, ձյունը աղմուկով հալվում-հեռանում է, ո՜նց եք էս ձայների տակ