Մեջբերում եմ Թիվ 1-ի հաղորդագրությունն իմ տեսանյութին․ «Շնորհակալություն, այս ԶՈՐԵՂ խոսքի համար, Վանոյի անդավաճան ընկեր, մեծ գուրու Աշոտ Բլեյան:»։ Դավիթ Բլեյանը մի օր կասի․ — За державу обидно. Իրոք
Հիվանդի դերը, եթե անգամ ինձ մոտ ստացվում է, դերի մեջ եմ․․․ ինձ սկսում է փոխել, ուրիշ դարձնել։ Տիար-տնօրենից հայտնի այսպես ի՞նչ կմնա, ի՞նչ կստացվի․․․ Սարյան 8-ում՝ 1․in.am-ի տաղավար դարձած «Ոսկեվազ»-ում,
Վանոյի ներկայությունը մթնոլորտ է, միջավայր է: Որ ինքը պարզապես քայլի փողոցում: Լինի, նստի, զրուցի, ժպտա: Որ իմանաս, որ էսինչ սրճարանում կարող ես հանդիպել ու հետո մեկին պատմել՝ գիտե՞ս, էսօր Վանոյին
Գնահատականը թույլ խթան է… Եթե մարդը կենտրոնացած է սովորելու վրա, արտաքին գնահատումը, որ ինչ-որ մի պահից կարող է և չլինել, բայց մնալու է սովորելու ընդունակությունը, որ պետք է ամբողջ կյանքում…
Որ մեկուսացված, խռոված, թևաթափ տիար-տնօրեն Աշոտ Բլեյանի տպավորություն չթողնեմ՝ իմ երեկով սկսված նախածնունդի արձակուրդով… Ամենևին այդպես չէ․ Արմինեի հետ այցելեցինք «Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ» բուժկենտրոնի ծննդատուն․․․ Ամենաուշադիր, ամբողջական ստուգում-զննությունները հաստատեցին առողջ
Այսօրվա իմ բացակայությունը հաստատումն է, որ ես երկշաբաթյա արձակուրդում եմ։ Այս մասին ձեզ տեղակացրել էի վաղօրոք։ Այսպիսով, նման ռեժիմը կօգնի օր առաջ հաղթահարել հիվանդությունը և փորձարկել տիարի նոր կարգավիճակը կրթահամալիրում,
Աշնանային արձակուրդի ընթացքում, երբ Արմինեն ու իր տղուկ Դավիթը մեկ շաբաթ տանը միասին էին, Դավիթը մի անգամ որոշում է․ — Մա՜մ, արի գործերով փոխվենք։ Դու իմ դասերը սովորի, ես էլ
Սա երկու օր իր գրին սպասող պատումի, համառորեն, այս անգամ դեպի բաղձալի 1500-րդը, ինչպես սառցե-ձյունե այս բարձունքը նվաճող արջուկը, վերնագիր է․․․ առաջին տողը իմ պատումի-գրի․․․ Իրականում ինձ հասած-խոցած հիվանդությունը իմ
This is an extract from Mr. Ashot Bleyan’s diary note for the 8th of November. Once again about Davit and once again about a pedagogical step which is to be